κι η βροχή φουντώνει τόσο που
κάνει κάθε ομπρέλα ορκισμένη
στον αδιάβροχο εαυτό της ν’ αγκομαχά,
μένω
αυστηρά
εντός.
Εκεί,
πάντα,
ένα ποίημα εμφανίζεται και με σώζει.
Αρκεί να με κρατά αγκαλιά,
ν’ αναπνέουμε ρυθμικά μαζί
ώσπου να με βάλει απαλά για ύπνο,
την ώρα που οι υπόλοιποι λερωμένοι
συνεχίζουν να αποστειρώνονται…