Τον τελευταίο καιρό κοιμάμαι πένθιμα.
Πλάτη στο στρώμα, στάση ανάσκελα ·
Και σύννεφα καπνού, που όλη τη νύχτα με κατασπαράζουν.
Στα σκοτεινά, πομπή χλευαστική
απ’ όλα εκείνα της ζωής τα ανεκπλήρωτα
που τρέμω όταν ψιθυρίζουν το όνομα μου.
Και
όταν γεμίζουν
δηλητήριο τον ύπνο μου!
Πένθιμα, όπως να στερέψανε τα όνειρα
και να μην νιώθω νοσταλγία πια για αυτά.
Έτσι στεγνός
σαν κοίτη ποταμού,
που δεν κυλάει μέσα του ζωή
λες και ο χρόνος μου να αντίκρυσε τη μέδουσα
και έγινα ο πέτρινος που περιφέρεται στο υπόλοιπο,
ο παγωμένος μέσα, που ζητά
να κλείνουν περισσότερο τα βλέφαρα.
Πένθιμα, όπως να΄ναι η γη του ονείρου, κοιμητήριο,
που η απουσία επικρατεί
που αναμνήσεις βλέπεις χωρίς πρόσωπο
και μόνο θάνατο, μόνο αυτό αισθάνεσαι.
Παρ’όλα αυτά, σ’ ετούτο το κενό
όπου το πιο παράξενο νανούρισμα με φέρνει,
δεν με βαραίνει κάτι,
δεν με νοιάζει,
αν άλλο δεν παραμυθιάζομαι από όνειρα.
Γιατί απρόθυμα τα μάτια αν ανοίξω
αυτό που νιώθω με τρομάζει πιο πολύ.