Σε ελληνική μετάφραση του Στράτου Κιαπίδη
«Η περιέργεια
μπορεί να σκότωσε τη γάτα· αλλά
μάλλον η γάτα ήταν απλώς άτυχη, η αλλιώς
περίεργη να μάθει πώς ο θάνατος μοιάζει,
μην έχοντας λόγο
για να γλείφει πατούσες ή να νταντεύει
ένα ένα τα μικρά της γατάκια,
ως είθισται.
Ωστόσο, το να ’ναι κανείς περίεργος
είναι πράγμα επικίνδυνο. Η δυσπιστία
απέναντι σε ό,τι λέγεται, σε ό,τι φαίνεται
να ρωτάς παράξενες ερωτήσεις, να παρεμβαίνεις στα όνειρα,
η φυγή απ’ το σπίτι, η οσμή των ποντικιών, η καλή διαίσθηση
δεν κάνει τις γάτες πιο αγαπητές στους κύκλους των σκύλων
όπου καλάθια μοσχοβολούν, βολικοί σύζυγοι, ωραία γεύματα
είναι η τακτοποιημένη ζωή, κι όπου θριαμβεύουν
χαζοχαρούμενα οι αδιάφορες μουσούδες κι ουρές.
Δέξου το. Η περιέργεια
δεν θα μας προκαλέσει τον θάνατο
-η απουσία της θα το κάνει.
Το να μην θέλεις να δεις
την πίσω πλευρά του λόφου
ή κάποια απίθανη χώρα
όπου η ζωή θα ’ν’ ειδύλλιο
(και μια πιθανή κόλαση ίσως)
θα μας σκότωνε όλους.
Μόνο οι περίεργοι
έχουν, εφόσον επιζήσουν, μια ιστορία
άξια ν’ ακουστεί.
Τα σκυλιά λένε για τις γάτες πως ερωτεύονται πολύ,
πως είναι ανεύθυνες, άστατες, πως παντρεύονται πολλές φορές,
εγκαταλείπουν τα παιδιά τους, κρυώνουν την ατμόσφαιρα στα δείπνα
με ιστορίες απ’ τις εφτά τους ζωές.
Ε λοιπόν, είναι τυχερές. Ας είναι
εφτάψυχες κι αντιφατικές,
αρκετά περίεργες ώστε ν’ αλλάζουν, έτοιμες να πληρώσουν
το τίμημα του να ’σαι γάτα, το οποίο είναι να πεθαίνεις
και να πεθαίνεις ξανά και ξανά,
όχι με λιγότερο, κάθε φορά, πόνο.
Σε μία και μόνη γάτα
στηρίζουμε όλες μας τις ελπίδες
αν θες την αλήθεια. Κι αυτό που οι γάτες έχουν να πουν
κάθε φορά που απ’ την κόλαση επιστρέφουν
είν’ το εξής: ότι η ζωή σκοτώνει,
κι ο έρωτας σκοτώνει,
κι ότι τα ψόφια σκυλιά είναι αυτά που δεν ξέρουν
ότι να σκοτωθεί οφείλει, για να ζήσει, ο καθένας.»
Το πρωτότυπο γραφόμενο:
Curiosity
“Curiosity
may have killed the cat; more likely
the cat was just unlucky, or else curious
to see what death was like, having no cause
to go on licking paws, or fathering
litter on litter of kittens, predictably.
Nevertheless, to be curious
is dangerous enough. To distrust
what is always said, what seems
to ask odd questions, interfere in dreams,
leave home, smell rats, have hunches
do not endear cats to those doggy circles
where well-smelt baskets, suitable wives, good lunches
are the order of things, and where prevails
much wagging of incurious heads and tails.
Face it. Curiosity
will not cause us to die–
only lack of it will.
Never to want to see
the other side of the hill
or that improbable country
where living is an idyll
(although a probable hell)
would kill us all.
Only the curious
have, if they live, a tale
worth telling at all.
Dogs say cats love too much, are irresponsible,
are changeable, marry too many wives,
desert their children, chill all dinner tables
with tales of their nine lives.
Well, they are lucky. Let them be
nine-lived and contradictory,
curious enough to change, prepared to pay
the cat price, which is to die
and die again and again,
each time with no less pain.
A cat minority of one
is all that can be counted on
to tell the truth. And what cats have to tell
on each return from hell
is this: that dying is what the living do,
that dying is what the loving do,
and that dead dogs are those who do not know
that dying is what, to live, each has to do.”
(Bedford/St.Martin’s. Alastair Reid Curiosity. 4 November 2007.)
https://philadelphus.gr/2016/10/20/curiosity_kiapidis/