Στους πιο μικρούς στίχους
έκρυψα τα πιο μεγάλα όνειρα..
Πολλές ώρες καθόμασταν με τον παππού μου στην σκαμνιά (σκαμνιά στην Λευκάδα λέμε την μουριά..) που είχαμε στην αυλή του σπιτιού. Είχε μεγάλωσει τόσο που οι ρίζες της είχαν σπάσει το τσιμέντο και είχαν ξεπροβάλλει δημιουργώντας ένα ξύλινο κάθισμα. Λες και καθόμασταν στα πόδια της να την ακούμε να λέει ιστορίες και στιχάκια..
Και δεν ήθελε τίποτα άλλο ο παππούς μου. Μονάχα να κάθεται εκεί, με έναν ελληνικό καφέ ή με λίγο χωριάτικο κρασάκι. Ήταν ευτυχισμένος μέσα στο μεγαλείο της απλότητας.
Ο νους έπαυε το τρεχαλητό. Έχθρητες, αλαζονείες, ματαιοδοξίες κι άλλα τέτοια βαρίδια της ψυχής πηγαίνανε περίπατο.
Κοιτούσαμε το χωριό μας, μέσα σε μια γουβίτσα όλο κι όλο, και στις κορυφές του απέναντι βουνού το Ιόνιο. Μου έλεγε λίγα λόγια, κοφτά, στακάτα, αλλά γεμάτα νόημα. Σαν ολιγόστιχα ποιήματα ήταν θυμάμαι, που κάθε φορά που τα διαβάζεις κάτι νέο ανακαλύπτεις.
Δεν άντεχε στην Αθήνα πάνω από 2 με 3 μέρες. Τότε δεν το καταλάβαινα αυτό. Τώρα αρχίζω και καταλαβαίνω. Το νόημα της απλότητας. Τον πλούτο της αφαίρεσης.
Κι αν η ζωή είναι όμορφη όταν είναι απλή γιατί την φορτώνουμε και την κάνουμε περίπλοκη;
– Ε. Μύρων