Αν έπρεπε να γράψω ένα ποίημα
οι κόκκινες διαβάσεις του κορμιού θα μέναν έρημες
και στο λευκό χαρτί θα τρέχανε οι λέξεις.
Θα έπρεπε καλύτερα να βλέπω
δίχως τα μάτια μου, μόνο να αντιλαμβάνομαι
το πιθανό, που σ’όνειρο επάνω θα έχω χτίσει.
Ίσως αυτό να πει,
πως θα’πρεπε να στέκω με ειλικρίνεια
απέναντι μου και απέναντι στο ερέθισμα.
Λέξη με λέξη,
θα έπρεπε σαφώς
να ήταν καθήκον, όχι απλά υπόθεση,
που προς το φως
θα στρέφεται,
σαν δέντρο που εκκολάπτεται στον ήλιο.
Εάν έπρεπε να γράψω για τον έρωτα
θα έστεκα ακίνητος, σαν άγαλμα αδιάφορο
μόνο και μόνο να περνάς και εγώ να περιμένω.
Ξέρω δεν θα’πρεπε να γράψω αυτό το ποίημα
μόνο να ψάχνω έναν επίλογο που αρμόζει.
Μ.Βάκρινος – 17/4/2019