Κι έτσι όπως ήμασταν στο αλτ, ακριβώς πριν να στρίψουμε για το σπίτι και τα καλοριφέρ μας, γυρνάει το βλέμμα απέναντι. Δυο νεαροί, όρθιοι, κρατούσαν σφικτά το πίσω μέρος του παγωμένου σκυβαλοφόρου. Μας κοίταξαν φευγαλέα, μ’ ένα ύφος που όπως κι αν τα κατάφερνε είχε πιο πολλή ζέστη από όλα τα υγρά σαλόνια μας κι έπειτα πήδηξαν (σχεδόν σαν σε συγχρονισμένη κατάδυση) έξω απ΄το πρώτο σπίτι στη διασταύρωση.
“Τουλάχιστον αν φόραγαν τη μάσκα, ίσως να έκοβε έστω και λίγο τους υπό το μηδέν”, είπα στη μάνα μου. “Ποια νύχτα θέλει να την παιρνούν έτσι δυο παιδιά”;, μου απάντησε.
Μετά απομακρύνθηκαν. Θα’χουν πολλή βρωμιά να μαζέψουν σκέφτηκα, πριν ξυπνήσουμε εμείς οι λερωμένοι για να πάμε στις δουλείες μας. Ξέρω τι θα μου έλεγαν οι μεγαλύτεροι, πως έτσι έχουν οι σκληροί κανόνες της ζωής και πως αν συνεχίσω να ασχολούμαι με τέτοια δε θα βγάλω ποτέ χαΐρι. Έτσι λοιπόν, κλείδωσα το αμάξι, μπήκα στους συν 20, άναψα το θερμοσίφωνα και μπήκα γρήγορα για μπάνιο.
Από το παράθυρο συνέχιζαν να στρίβουν αυτοκίνητα. Το χωριό καθάρισε κι απόψε.
24.01.21
Άννα Ιωαννίδου