Τα περασμένα∙ «περασμένα» , λες.
Αλλά είναι και η θάλασσα,
πώς να την αποτρέψεις!
Είναι το Αντίρριο,
η αντικρινή σιωπή μας
πριν από τα Βουνά.
Είχαν όλα ένα χρώμα μεταμέλειας το πρωί.
Έκοβαν τον Ιούλιο σε τρίγωνα και κύκλους.
Κάτι παλιά ναυλωμένα φορτηγά
έπαιρναν την ψυχή σου
–διασχίζοντας Κορινθιακό και δισταγμούς–
την ξεφορτώνανε σε άγνωστα λιμάνια.
Είχες χτικιάσει πια εκεί.
Ανάμεσα σε δυο στεριές και πέντε θάλασσες – έλεγες:
«Καλύτερα το απρόοπτο, μια νέα εκδοχή…».
Τα περασμένα, δεν περνούν ποτέ,
γίνονται άπειρα πολύχρωμα πετράδια.
Μ’ αυτά πετροβολούνε τα παιδιά, το λιόγερμα
που φτάνει θριαμβικά.
Τι μέρα Κύριε κι αυτή, εδώ στο Ρίο!
(Xρήστος Τουμανίδης, Αντίστιξη των άστρων, 1997)