Στὴν Ἕρση μου
Ἀφήνω τὸ μικρό μου ρῆμα
στὶς φτεροῦγες τοῦ ἀνέμου,
στὰ βουνὰ καὶ στὸν κἀμπο:
Σ᾽ ἀγαπῶ!
Σ᾽ ἀγαπῶ!
Ἀφήνω τὸ μικρό μου ρῆμα
στὸν ἥλιο καὶ στὴ βροχή,
στὸ χιόνι καὶ στὴν Αὐγουστιάτικη ἄχνα:
Σ᾽ ἀγαπῶ!
Ἀφήνω τὸ μικρό μου ρῆμα
στὴν ἠχὼ ποῦ τὸ ἐπαναλαμβάνει,
στὴ θάλασσα ποὺ τ᾽ ἀπάγει καὶ τὸ ἐξαντλεῖ,
στὰ ξερὰ πηγάδια ποὺ τὸ περιπλέκουν:
Σ᾽ ἀγαπῶ!
Ἀφήνω τὸ μικρό μου ρῆμα
στ᾽ ἀστέρια ποὺ τὸ κυτᾶν περίεργα,
στὸ φεγγάρι ποὺ τὸ μυστηριοποιεῖ:
Σ᾽ ἀγαπῶ!
Ἀφήνω τὸ μικρό μου ρῆμα
στὶς διαύγειες καὶ στὶς καταθλίψεις τ᾽ οὐρανοῦ
νὰ τὶς συνδέη,
στὶς διαύγειες καὶ στὶς καταθλίψεις τ᾽ οὐρανοῦ
νὰ τὶς ἀναπροσαρμόζη:
Σ᾽ ἀγαπῶ!
Ἀφήνω τὸ μικρό μου ρῆμα
στὸν πρωϊνὸ θόρυβο τῆς λεωφόρου νὰ σ᾽ ἀπομονώνη,
στὸ κουδούνι τοὺ σπιτιοῦ σου νὰ μ᾽ άναγγέλλη:
Σ᾽ ἀγαπῶ!
Ἀφήνω τὸ μικρό μου ρῆμα
νὰ συμβαδίζη στὶς μοναξιές μου,
νὰ συμμελαγχολῆ στὶς μελαγχολίες μου,
νὰ ἐπαναπαύεται στὴν ἐλπίδα σου:
Σ᾽ ἀγαπῶ!
Ἀφήνω τὸ μικρό μου ρῆμα
στὰ περιθώρια τῶν στίχων μου
ποὺ τὸ διαισθάνονται κι᾽ ἀλλοιοῦνται,
στὰ ἐνδιάμεσα τῶν στίχων μου
ποὺ τὸ διαισθάνονται κ᾽ ὑπονοοῦν:
Σ᾽ ἀγαπῶ!
Ἀφήνω τὸ μικρό μου ρῆμα
ἀτίθασο, ἐπιπόλαιο, ἀδιόρθωτο:
Σ᾽ ἀγαπῶ!
Ἀφήνω τὸ μικρό μου ρῆμα
στοὺς πρόποδές σου καὶ στὴν έξουσία σου
ὑπάκουο κ᾽ ὑπόδουλο:
Σ᾽ ἀγαπῶ!
Σ᾽ ἀγαπῶ!
Κώστας Μόντης
