Νηστεύω τον θάνατο
σε μια ζωή επικηρυγμένη.
Εξομολογούμαι
στα κρυφά
τις νύχτες μόνο
για αμαρτίες που δεν διαπράττω
για κρίματα που δεν αναγνωρίζω.
Ύστερα σκύβω και φιλάω το χώμα
που πρόθυμα με ακούει
συμμετέχοντας σε μια ιεροτελεστία
για μια φωνή και μια σιωπή.
Νηστεύω το θάνατο
σε μια ζωή επικηρυγμένη
κίβδηλη
νοθευμένη με σκουριά
κράμα υποταγής, ανταρσίας
και ξαφνικής αναίτιας υποχώρησης
βιώνω τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις μου
ματαιώνω την επαναφορά μου
κάθε που δίνω την εντολή:
«Μη φοβάσαι, προχώρα».
Καθορίζω τις σκέψεις και το λόγο μου
σηματοδοτώ τους ορίζοντες μου
χαράζω πορείες
ύστερα σβήνω τους χάρτες
και πάλι από την αρχή.
Είμαι εγώ που νηστεύω το θάνατο
είστε εσείς που νηστεύετε τη ζωή
δεν σας κακίζω για το δικό σας ξόδεμα
σας τη χαρίζω την ελπίδα
αυτή που σαν θεό λατρέψατε.
(Από τη συλλογή “Όταν παρεκτρέπεστε”, Εκδόσεις Βακχικόν, 2021)