Παγκόσμια ημέρα Ποίησης, η 21η του κάθε Μάρτη. Μία ακόμη χρονοθέτηση, που κάνει καλό στην ανθρωπότητα την πολλή, μιας και τη βάζει μια στο τόσο, να θυμάται και να τιμά την Ποίηση. Για τη λίγη ανθρωπότητα δε, καμία χρονική οριοθέτηση δε χωράει, δε μπορεί να βάλει χαλινάρια σ’ αυτή την αέναη γιορτή που κάθε μέρα βιώνει όποιος κοιμάται και ξυπνά μ’ ένα στίχο στο σάλιο και στην καρδιά του.
Η γνήσια ποίηση, δε νομίζω να καταδέχεται χρόνια πολλά και παγκόσμιες ημέρες. Γιατί είν’ εκείνη ακριβώς, καλύτερα απ’ όλα και όλους, που κατάφερε να νικήσει το χρόνο και να ταξιδεύει, να γαληνεύει, να αφυπνίζει, να ίπταται, πέρα από τα (παγ)κόσμια.
Το «ποιείν» εστί το υπέρτατο των πράξεων. Ποιώ ποίηση. Άρα κάνω την πράξη των πράξεων. Αν ανατρέξει κανείς, στη λίστα με τις ιδιότητες του κόσμου, θα δει το προφανές. Ατελείωτη. Γιατροί, δάσκαλοι, διδάσκαλοι, επιχειρηματίες, γραμματείς, οικοκυρές, ψυχολόγοι, σύμβουλοι, συμβουλάτορες, τόσοι και άλλοι τόσοι. Η λίστα με τους ποιητές από την άλλη, ατελεύτητη. Οι ποιητές, ή μάλλον καλύτερα αυτοί που τολμούν να αγγίξουν έστω και για λίγο την Ποίηση, «ανήκουν» σε μια ανώτερη κατηγορία. Δε δικαιούται κανείς να συσχετίσει την Ποίηση, ούτε με επάγγελμα, ούτε με ενασχόληση, ούτε με ιδιότητα. Την προσβάλλει. Πράττει ύβρη, από τις χειρότερες.
Στη δική μου τη ψυχή, όλοι εκείνοι που έχουν το θάρρος και κυρίως το θράσος να ακουμπήσουν έστω και για λίγο τη θεά αυτή, έχουν μια ιδιαίτερη θέση. Γνωστοί και άγνωστοι (κυρίως άγνωστοι) που μέσα από την κατάθεσή ψυχής τους, γίνονται τόσο γνωστοί. Τόσο οικείοι.
Έγραψα κάποτες:
ΕΛΠΙΔΑ
Όλοι,
έχουν την προδιαγραφή να αγαπήσουν
την (γνήσια) ποίηση.
Κάποιοι λίγοι,
τολμούν να το δοκιμάσουν.
Κάποιοι ελάχιστοι,
τολμούν και να το εκφράσουν.
Οι τολμηρότεροι των ελαχίστων δε,
καταφέρνουν να την κρατούν ακόμη στον αναπνευστήρα…
Κι όσο για το αιώνιο, «τι είναι τελικά η ποίηση;», μου φαίνεται, πως τίποτα, κανείς και ποτέ δεν πρόκειται να μπορέσει να δώσει ολοκληρωτικό φως. Δε χωράει σε μια επεξήγηση. Δε δικαιούται να χωρέσει.
Εμένα πάντως, η Ποίηση μου μοιάζει σαν μια ανάγκη, μια ανεξήγητη δύναμη του «μέσα», να πιάσει το «τίποτα» και να το πάει λίγο παραπέρα. Επηρεάστηκα βλέπεις, από τον Ελύτη, που μιλά για τους καλούς, τους κακούς και τους μέτριους ποιητές και λέει πως οι πρώτοι είναι αυτοί που συναντήθηκαν μαζί της και κατάφεραν να μετατρέψουν το «τίποτα» σε «κάτι». Ένας εσωτερικός αέρας είναι, νομίζω, η Ποίηση. Ένας αέρας που προσβάλλει το αρτηριακό σύστημα και χαρίζει ένα επιπλέον χτύπο στην τυχερή αυτή καρδιά που έπιασε συχνότητα έστω και για λίγο με την Ποίηση. Ένα άλλο οξυγόνο. Λίγο πιο ανόθευτο, παρά την τόση νοθεία…
Το αν είναι καλό ή κακό το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης, ίσως και να μην έχει και τόση σημασία τελικά. Σημασία έχει αυτός ο έξτρα χτύπος. Αυτό το άλλο οξυγόνο που χορηγήθηκε και σ’ αυτόν που έγραψε Ποίηση και σ’ αυτόν που «έπαθε» Ποίηση.
Να τη γιορτάζουμε λοιπόν, σε κάθε «τώρα» μας, την θεά Ποίηση. Να τη γευόμαστε στο έπακρο. Να μην την αφήνουμε ποτέ να μας χορτάσει. Να θέλουμε πάντοτε κι άλλο.
Γιατί, κανένα ταξίδι δεν είναι ποτέ αρκετό. Και γιατί, γι’ αυτό εξάλλου υπάρχει η Ποίηση. Για να μας το επιβεβαιώνει.
Πρώτη δημοσίευση κειμένου στην Εναλλακτική Δράση