Μ’ ένα φύλλο στα χέρια μου πάλι θλίβομαι
κρήνη βαθύτερη το νέο φθινόπωρο
άλλα νερά πιο κρύσταλλα
η σιωπή απ’ το δέρμα μου
απ’ τα νικημένα πια μάτια.
Βυθίζομαι στα φύλλα τόσο πεσμένα για πάντα.
Χάνομαι
αυτή την ώρα
προβάλλει αιωνιότητα το έρημο κλαδί
αν μένεις
ποιος
χάνεται
το
πρόσωπο μου
στο τζάμι που το σχίζουν οι στάλες της βροχής
χάνεται…
Άλλος δρόμος είναι να γυρίσεις.
Φεύγοντας τη μεταμόρφωση
στου καφενείου τον κλειστό χώρο που ασφαλίζει
πίνω τον καφέ του πανικού
αρχίζει το ζεστό φλιτζάνι την αφή μου.
Γλυκειά ερήμωση του στήθους
η αγωνία βαραίνει στα σπλάχνα μου ευχάριστα.
Δε θα μπορούσα δίχως θάνατο.
Επάγγελμα: η ψυχή μου
ηλικία: –