Οδηγούσα προχθές. Καθ’ οδόν προς τη δουλειά. Όμορφη πολύ η διαδρομή. Ενθαρρύνει τη σκέψη να τρέξει. Και να ανατρέξει. Και πάνω εκεί που η θάλασσα έκανε για ακόμη ένα πρωινό την επανεμφάνισή της, σκεφτόμουν πως από πιτσιρίκι μου άρεσε τρελά να παρακολουθώ κλασσικό αθλητισμό. Ήξερα κάθε αθλητή. Κάθε παγκόσμιο ρεκόρ. Για κάθε άθλημα. Μου άρεσε πολύ ο παλμός που εξέπεμπε η ατμόσφαιρα της κερκίδας, και κυρίως εκείνη του γηπέδου. Θαύμαζα τους αθλητές που με τόσο πείσμα και άλλη τόση προετοιμασία έμπαιναν στο ταρτάν και τα έδιναν όλα. Τόσοι μήνες προετοιμασίας, τόση σκληρή δουλειά, τόσος κόπος, για εκείνη, τη μία και μοναδική στιγμή.
Κι όταν έτσι, προς τις τελευταίες ημέρες των αγώνων, ερχόταν κι η σειρά της σκυταλοδρομίας, μια επιπλέον χαρά με διακατείχε. Έλεγα μέσα μου, πως τα καλύτερα μένουν πάντα για το τέλος. Η αδρεναλίνη έφτανε πάντα στο ζενίθ. Κι έλεγα: «θα καταφέρει να περάσει η σκυτάλη από όλα τα χέρια για να μπορέσει τελικά να κόψει το νήμα; Θα καταφέρει η ομάδα να συντονιστεί καταλλήλως; Κι αν δεν κάνει καλή εκκίνηση ο πρώτος; Κι αν δεν αρπάξει τη σκυτάλη ο δεύτερος στη σωστή χρονική στιγμή; Κι αν έτσι όπως τη δίνει στον τρίτο αθλητή, η σκυτάλη πέσει; Κι αν παραπατήσει ο τελευταίος καθώς μπαίνει στην τελική ευθεία;» Κάθε φορά το ίδιο άγχος, η ίδια απορία, το ίδιο καρδιοχτύπι.
Κι έτσι όπως έστριψα από την παραλιακή οδό και κατευθύνθηκα προς τη δουλειά μου, μεγάλη πια, όχι πιτσιρίκι, κατέληξα. Το πιο ωραίο άθλημα για μένα, ήταν και θα είναι η σκυταλοδρομία. Η ίδια η ζωή μας είναι μια ατέρμονη σκυταλοδρομία. Οι σκυτάλες μπορεί και πρέπει να διαφέρουν. Κι ο δρόμος. Κι αυτός πάντοτε διαφέρει. Τι κι αν όμως αυτά διαφέρουν; Το μοτίβο παραμένει πάντα το ίδιο. Η αποστολή παραμένει αιωνίως καθολική. Η σκυτάλη πρέπει να παραδοθεί. Από σένα, σε μένα. Και μετά στον επόμενο. Για να φτάσει στην τελική ευθεία. Για να κόψει το νήμα. Και μετά πάλι στην αφετηρία. Πάλι απ’ την αρχή. Μόνο έτσι θα προχωρήσει η ανθρωπότητα, λίγο πιο μπροστά. Μόνο έτσι θα’ χει νόημα, κάθε επόμενος αγώνας.
Προς όλους τους σκυταλοδρόμους απευθύνομαι, λοιπόν. Τους εντός, αλλά κυρίως, τους εκτός ταρτάν. Ας μη σταματήσει ποτέ να μας αγγίζει αυτή η όμορφη ανάγκη για συνεργασία, αυτή η καλή εξάρτηση του ενός ανθρώπου από τον άλλο. Ας μην πάψουμε ποτέ να εκτιμάμε, το μεγαλείο μιας σκυτάλης. Τη μαγεία που κρύβει η αίσθηση της ομαδικότητας, της αλληλεπίδρασης. Του δούναι και λαβείν. Της συνανθρωπότητας.
Γιατί εξάλλου, συλλογίζομαι, πως αν το καλοσκεφτεί κανείς, ένα είναι το μόνο σίγουρο: Μόνος του ένας άνθρωπος, μπορεί να νικήσει έναν αγώνα. Μόνο με μία ομάδα όμως, μπορεί να κατακτήσει το πρωτάθλημα!
Πρώτη δημοσίευση στην Εναλλακτική Δράση