Θα πρέπει νά ’ταν όμορφα τα χρόνια
που το χιόνι έπεφτε στην ώρα του
έλιωνε στην ώρα του
και τα ρυάκια πότιζαν με τη σειρά τους
τα φτωχικά μας περιβόλια.
Τώρα μπερδεύτηκαν οι εποχές
ο χρόνος θρυμματίστηκε
το νερό στεγνώνει αμέσως όπου ν’ αγγίξει
τα πηγάδια θεόξερα σκοτεινά
κάπου μακριά σφυρίζει ένα τρένο
δεν το βλέπει κανείς μόνο ακούγεται
τα πλοία σαλπάρουν κρυφά τις νύχτες
και κανείς δεν ξέρει τι φορτώσανε
κι εκείνα τ’ άγνωστα πουλιά
που γέμισαν τελευταία τους κήπους μας
και δε γνωρίζουμε από πού μας έρχονται
και πώς τα λένε.
(Από τη συλλογή Αφύλαχτη διάβαση (1978)˙ Η ελληνική ποίηση του 20ού αιώνα. Μια συγχρονική ανθολογία, επιμ.- ανθολόγ. Ευριπίδης Γαραντούδης, Μεταίχμιο, Αθήνα 2008)