May 24, 2020

3 ποιήματα του Δημήτρη Αθηνάκη από τη συλλογή «Φτηνό κρεβάτι»

By In ΝΕΕΣ ΦΩΝΕΣ

ευκολίες

-ας τα ρίξουμε όλα στην πανσέληνο να ξορκίσουμε
ό,τι για πάντα έχει χαθεί
-σιγά το ξόρκι δηλαδή

ας πούμε όταν πας να ερωτευτείς
και σε διακόπτουν
-κλεμμένο από ‘ναν τοίχο είναι αυτό
μην πάθω αυτά που έπαθε ο Τίτος απ’ τον Αναγνωστάκη-
τότε που γίνεται κουβέντα και δε γίνεται
που μιλάμε και δε μιλάμε
και δε μιλάμε

-αν μιλούσαμε
θα ήταν όλα πιο απλά
άρα πιο βαρετά
το ξέρω
αντιδράτε-

τότε που χάνουμε μια ακόμα μάχη
τότε που χρειάζεσαι το ξόρκι
-για να εξιλεωθείς γίνονται όλα

ας είμαστε τουλάχιστον προσώρας ειλικρινείς
δε φταίει για όλα η πανσέληνος
-έχουμε φάει χρόνια αυτή την παραμύθα-
φταίει αυτό το αδιάγνωστο πηγαινέλα
στη διάθεση των ανθρώπων
που πυροδοτείται από μια λέξη
put the words in the right order
από μια φράση που πυροδοτεί μιαν εικόνα
έχουμε ήδη ηττηθεί κατά κράτος
περιμένοντας τη μάγισσα με τη σκούπα να σκουπίσει
τις δικαιολογίες μας
-μα επιτέλους δεν κουραστήκατε να ονειρεύεστε;

υπάρχει όμως πάντα ένα τραγούδι
που κολυμπάει ανάμεσά μας
κάτι μεταξύ θέλω να σαγαπήσω
και πάτα το μηδέν

-πάτα το καλά να τα’ ακούσω να σπάει•

 

μαμά

― μέρες έχεις να με πάρεις
κι αμέσως θες να ξαναπάς σχολείο
μόνο και μόνο για κείνο το
φρόνιμα
που έγινε
φρόνημα
−πολύ καλό το γλωσσικό παιχνίδι−
που ξανάγινε φρόνιμα όταν
ήρθε να σε δει κοντά δυο χρόνια πριν
παλιά θα σήμαινε
μην κάνεις φασαρία στο σχολείο
τώρα σημαίνει εκείνο το
μα τι θέλεις επιτέλους;
κι εκεί που πας ν’ απογαλακτιστείς
−μια επιστήμη ολόκληρη
γύρω από τη μάνα−
οι λέξεις γίνονται πράξεις
−ο Λόγος είναι Πράξη−
γίνονται το πρώτο σάπιο φρούτο
στη φρουτιέρα
που παρασύρει όλα τ’ αποκάτω
κι η φρουτιέρα γίνεται
νεκροτομείο
αλλάζουν όμως οι καιροί
ίδιες λέξεις μ’ άλλο νόημα
είναι άλλο να λες
σαγαπώ
στο σπίτι
κι άλλο
στο νεκροτομείο
φρόνιμα
ναι
ήμουν πολύ φρόνιμος
μαμά
μόνο που δεν κατάλαβα ποτέ
πώς γίνεται
ο κόσμος να μοιάζει με φρουτιέρα
−σαπισμένη κι αυτή ένεκα τα σκάρτα φρούτα ενός αιώνα−
κι εσύ να συνεχίζεις να τον πλένεις·

τόσο όσο

– τι πρόβλημα κι αυτό
να λες μετρήθηκα με τη ζωή
να το ‘χεις κάνει κιόλας
και άλλοτε να ‘σουνα πολύς
κι άλλοτε να ‘σουν λίγος
αλλά όχι τόσο όσο
ποτέ ακριβώς

και συνεχίζεις να μετριέσαι με τα πράγματα
μέχρι να πετύχεις τη στιγμή
έστω και από τύχη

θα σας πω τι εννοώ
είχα ακούσει για κάποιον
που δούλευε λάντζα σε ελληνική ταβέρνα στο Άμστερνταμ
και πληρωνόταν με ποσοστά
δεν είχε δουλειά σήμερα οπότε δε θα πληρωθείς
ήταν καθημερινότης
                        -στον αγώνα όλοι μαζί και στη μάσα χωριστά
                            και έτσι ξεπέφτεις στον οπορτουνισμό

εκείνος όμως πάντα έψαχνε να ισορροπήσει
μεταξύ αξιοπρέπειας
και απελπισίας
και τελικά τα μάζεψε ένα απόγευμα και
γύρισε στην Αθήνα

πολέμησε στα οδοφράγματα των Εξαρχείων
και στα μακό χαρακώματα της Σκουφά

και τα κατάφερε

έζησε μεταξύ αξιοπρέπειας
και απελπισίας
μεταξύ σε βασανίζω
και άντε γαμήσου οριστικά

δεν θέλει πολύ να μάθεις στην απάθεια

-αλλά εκείνα τα ημερολόγια θανάτου
που χωρίς καμία λογοτεχνική αξία
κατέληξαν ένα απλό κουτσομπολιό

όσο να πεις τον τάραξαν λιγάκι
γιατί είδε πως μια φορά τού δόθηκε η ευκαιρία
να δει την άβυσσο
κι αυτός απλώς προλόγιζε την ανυπαρξία

γι’ αυτό εξάλλου τον παρέκαμψαν κι οι δυο

(Από τη συλλογή «Φτηνό κρεβάτι», εκδ. Πόλις, 2018)

3 ποιήματα του Δημήτρη Αθηνάκη από τη συλλογή «Φτηνό κρεβάτι» αποτυπώματα

Leave a Comment