Ομάδες είμαστε
ζυμωμένες με μάγμα από κοκαλάκια θραυσμάτων.
Μας τρομοκρατεί το φως, έτσι όπως απειλεί να αποκαλύψει
το περίγραμμά μας
Με κάθε νέο τραύμα η πληγή αιμορραγεί
κι εμείς τρέχουμε να κρυφτούμε,
στην αθέατη πλευρά της ιστορίας,
στις σκιές να κρύψουμε το περιεχόμενό μας.
Κάποιες ένδοξες στιγμές, συγκεντρώνουμε όση δύναμη περίσσεψε,
να μαζέψουμε τα σύμβολα των θραυσμάτων
με χρωματιστές κλωστές
να κεντήσουμε την ουσία μας.
Ένα όνομα ψάχνουμε,
να ανασκευάσουμε μια πρωτόλεια γλώσσα επαφής,
αυτήν που σχηματίζει τις κατάλληλες λέξεις που προσεγγίζουν το ασυνείδητο.
Να φωτίσουμε το
‘εγώ είμαι’ και ‘εμείς είμαστε’ συγχρόνως.