Γύρω μου έσκουζαν
δαιμονικές κραυγές
για να θερμάνω έρωτες,
πάντα, ενθαδικούς.
Ως αίφνης,
επουράνιο φέγγος
πλημμύρισε
την ερριμμένη μου καρδιά,
μ’ ανείπωτη γνώση
και θώρησα όλη
τη γη σαν
κοιλιά μητρική,
αδημονώντας να
εκβάλλει στ’ άπειρο,
την θλιμμένη μου
ύπαρξη.
– Απόστολος Ζολώτας