Διαρρῆχτες τοῦ ἥλιου
δεν εἶδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δεν ἄγγιξαν φλογισμένο στόμα
δεν ξέρουν τί χρῶμα ἔχει ὁ οὐρανὸς
Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι
δεν ξέρουν ἂν θα πεθάνουν
παραμονεύουν
με μαῦρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια
με τ᾿ ἄστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα με ψίχουλα
με τις πέτρες τῶν δειλῶν στα χέρια
παραμονεύουν σ᾿ ἄλλους πλανῆτες το φῶς
Να πεθάνουν
Να κριθεῖ κάθε Ἄνοιξη ἀπό τη χαρά της
ἀπό το χρῶμα του το κάθε λουλούδι
ἀπό το χάδι του το κάθε χέρι
ἀπ᾿ τ᾿ ἀνατρίχιασμά του το κάθε φιλί.
(Παραλογαίς, 1948, Εκδ. Κέδρος)