“Όσο μεγαλώνει η ηλικία
λιγοστεύουν τα τηλέφωνα στην ατζέντα,
λιγοστεύουν οι φίλοι οι καθημερινοί,
λιγοστεύουν τα βράδια έξω.
Μαζί και οι δρόμοι και οι τόποι στενεύουν
γίνεται πια ο κόσμος όλος ένα δυο δωμάτια,
όμορφα τακτοποιημένα
με στιλ και φινέτσα, μια τηλεόραση, ένα βιβλίο.
Ακόμα και η αγριάδα της μοναξιάς λιγοστεύει.
Όχι η μοναξιά η ίδια.
Πληθαίνει αυτή με γεωμετρική πρόοδο
γεμίζει κάθε γωνιά και κάθε χαραμάδα.
Δεν χωράει πλέον κανένας άλλος.
Μα δεν μας τρομάζει πια.
Μάλλον η όποια προσπάθεια υπέρβασής της
πανικοβάλλει.
Και όσο λιγοστεύουν τα χρόνια
λιγοστεύουν τα λόγια που θέλεις να πεις,
τα λόγια που θέλεις να ακούσεις,
και όσο μεγαλώνει η ηλικία,
μικραίνουν οι σκέψεις
ξαναγίνονται μωρού παιδιού
και όπως τότε τους αρκεί
μια αγκαλιά και ένα φιλί,
μα πού να βρεθεί;”
(Αντώνης Γεωργίου, Κύπριος Ποιητής, «Πανσέληνος παρά μία», Γαβριηλίδης, Αθήνα 2006)
[…] Από Αποτυπώματα […]
Θερμές ευχαριστίες για την αναδημοσίευση. Ποίημα που μες την απλότητά του, κρύβει και φανερώνει μεγάλη ευαισθησία και ανθρωπιά.