«Αν δεν ανακαλύψεις τον πυρήνα της τραγικότητας, τίποτε δεν έχεις καταλάβει από τη ζωή! Γιατί μόνο η τραγικότητα μπορεί να σου αποκαλύψει το σύμπαν της δικής σου ύπαρξης!Η τραγικότητά μας συνίσταται από την άγνοιά μας. Παραμένουμε ανυποψίαστοι. Μέσα στην ελαφρότητα της άγνοιας. Αλλά μόνο άμα γνωρίσεις, άμα συνειδητοποιήσεις τη γύμνια σου, γίνεσαι τραγικός».
Με αφορμή τα δινά του τόπου του, ο Κύπριος ποιητής Κυριάκος Χαραλαμπίδης, είχε αναφέρει κάποτε σε μία όμορφη συνομιλία που είχε, τα πιο πάνω λόγια σοφίας. Σοφία που αφορά και αγγίζει κάθε λαό, κάθε άνθρωπο που μετρά ορθώς την ύπαρξή του και τις τραγωδίες του.
Ο ποιητής χαρακτηριστικά, είχε γράψει τον εξής στίχο, σε μια στιγμή απόγνωσης όταν είχε συνειδητοποιήσει πως είναι μέρος ενός λαού πολύ τραγικού, ο οποίος ζει (μέχρι και σήμερα), έχοντας πλήρη άγνοια της τόσης τραγικότητάς του…
«Αν ο λαός μας δεν μπορεί να αντλήσει απ’ τα δεινά του, τότε του δόθηκε άδικα μια τέτοια τραγωδία».
Το στίχο αυτόν, μαζί με το άλλο σημαντικό του ποίημα, για τη μέχρι σήμερα πόλη φάντασμα, την Αμμόχωστό μας (…”κι άλλα καρτερικά, ελληνικά ονόματα…”), μελοποίησε αργότερα ο Κύπριος Μάριος Τόκας.