Οι τελευταίοι
Χωρίς παράσημα ή άλλα διακριτικά
χωρίς στολή
χωρίς καν όπλο
μείναμε να υπερασπιζόμαστε
τούτον τον πύργο
τον γεμάτο σκορπιούς και σαύρες.
Αυστηροί γωνιόλιθοι
νερό ελάχιστο
ξόβεργες για τον επιούσιο
χωρίς αντικαταστάτες.
Απ’ τις πολεμίστρες το σούρουπο
η ατέλειωτη θάλασσα του κάμπου
κυματίζει πέρα βαθειά
κάτι που μοιάζει με δικαίωση.
Προετοιμασία
Σκάβω το ποίημα
το χωροθετώ.
Δυο ξυλαράκια
δένω για σταυρό.
Οι μοναχοί
το λένε τάφο.
Κι ας χάσω
Βαρέθηκα το ποδόσφαιρο
της μιας στραβοκλωτσιάς,
με τους τακτικισμούς,
τους θεατρινισμούς,
τις κλειστές άμυνες…
Με τους ντροπιαστικούς
συμβιβασμούς της ισοπαλίας,
την ανοίκεια μεταφυσική
των πέναλτυ…
Ιάπωνας καμικάζε
ως το ενενηκοστό λεπτό,
βγαίνω μπροστά κι ας χάσω!
Θυμητικό
Την παιδική εκείνη απλή
χριστουγεννιάτικη γιορτή
θυμάσαι ακόμα,
που το παιδάκι είσ’ εσύ
οι ρόλοι έχουν μοιραστεί-
δασκάλου στόμα.
Η φορεσιά σου είναι λευκή
και τα φτερά σου χρυσαφί,
γυρτό το σώμα.
Ψηλά, σ’ αχλή δοξαστική
χάρτινο άστρο σ’ οδηγεί,
Σε πάει ακόμα.
(από τη συλλογή του Ντέμη Κωνσταντινίδη «Της Μοναξιάς Καλή Συνέχεια», Εκδ. ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ, 2019)