Τους ποιητές του τόπου μας, πρέπει αν μη τι άλλο να τους γνωρίζουμε. Είναι η σπουδαιότερη των παρακαταθηκών μας. Κι αν τύχει και καταφέρουμε και τους νιώσουμε κιόλας, ακόμη καλύτερα για μας.
Για όποιον ενδιαφέρετε να δει ένα αξιόλογο, μονόωρο αφιέρωμα στον Κύπριο ποιητή Κώστα Μόντη.
Κι ένα μικρό σημείωμα, από κάτι στίχους που αγάπησε βαθυά η καρδιά μου.
Ο Κύπριος ποιητής, Κώστας Μόντης γυρίζει στην Κύπρο το 1937, όμως οι δικηγόροι με πτυχίο εξ Ελλάδος, δε δικαιούνται να ασκούν το επάγγελμα – Παλμεροκρατία βλέπετε. Και κάπως έτσι, ο Μόντης θα καταλήξει στο Λογιστήριο της Ελληνικής Μεταλλευτικής Εταιρείας, στα μεταλλεία των κυπριακών χωριών Μιτσερό και Καλαβασός. Εκεί λοιπόν, ο Μόντης ζει τους αγώνες των εργατών, που αν και δεν ήταν στρατιώτες, πονούσαν κι εργάζονταν νυχθημερών. Ο Ποιητής, συμπάσχει μαζί τους και γράφει το εξής υπέροχο:
«Γιατί τόσα Μνημεία στον Άγνωστο Στρατιώτη
κι ούτ’ ένα στον Άγνωστο Άνθρωπο;
Εμείς πού θα βάνουμε τα στεφάνια μας;»
(«Στιγμές». Κώστας Μόντης, Κυπριακή ανθολογία, 1965.)
