Εξομολόγηση
Το Αιγαίο, ο Άμστελ, ο Άρνος, ο Ατλαντικός, η Βαλτική, ο Βίστουλας, ο Δούναβης, ο Δούρος, ο Έαρ, ο Ιλλ, το Ιόνιο, η Μαύρη, η Μεσόγειος, η Μίσιγκαν, ο Μολδάβας, ο Πηνειός, ο Νέρις, ο Νίσαβα, ο Ρήνος, ο Σάβος, ο Σηκουάνας, ο Σπρέε, ο Τάγος, ο Τάμεσης κι άλλοι
αν καμιά φορά συνεννοηθούν
κι ανταλλάξουν σημειώσεις
την έβαψα.
Εγώ εξομολογούμαι στο νερό.
Εγκατάλειψη
Ξύπνησαν στις πέντε.
Έκαναν έρωτα.
Εκείνος θα ’φευγε για τον πόλεμο.
Δε γύρισε.
(1941)
Ξύπνησα στις πέντε.
Ήθελα να γράψω.
Είχα μισή ώρα μέχρι το εωθινό.
Δεν έγραψα.
(1999)
Ξυπνήσαμε στις πέντε.
Κάναμε έρωτα.
Εσύ θα ’φευγες για τη δουλειά.
Δεν επέστρεψες.
(2006)
Ξύπνησα στις πέντε.
Είχα να πακετάρω και να ’ρθω.
Θα ’βγαινες απ’ το νοσοκομείο.
Δεν πρόλαβα.
(2016)
Ποίηση μετά το Άουσβιτς
Ι
Ανέκαθεν με ταλαιπωρούσε ένα ποίημα για τ’ Ολοκαύτωμα
αλλά δε δεχόμουν να γράψω, γιατί
ποιος είμαι εγώ να γράψω κάτι γι’ αυτό;
ΙΙ
Στο ξενοδοχείο
[μετά τον έρωτα]
μού διάβασες το ποίημα που έγραψες
για την οικογένειά σου που χάθηκε στο Άουσβιτς.
Ω, να,
το ποίημα έρπει να εξέλθει, αλλά το κατα-
πίνω.
ΙΙΙ
Ήθελα να πω:
Εγώ πιστεύω πιο πολύ
στους Αρειανούς παρά στους Άριους.
Αλλά θα χανόταν το νόημα κάπου στη μετάφραση
και σώπασα.
IV
Έξαφνα το κλιματιστικό
άρχισε να βγάζει ατμούς.
Looks like a gas chamber this room!
Γέλασες δυνατά.
Us, Jews, we often do such humour.
Γέλασα κι εγώ.
V
Σκέφτηκα:
Ένα ποίημα για ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης κάνει την τελευταία του απόπειρα να γραφτεί παράλληλα μ’ έναν έρωτα που καταβάλλει μια απέλπιδα προσπάθεια να γεννηθεί. Αν δεν γράψω απόψε κάτι γι’ αυτό, δεν θα γίνει ποτέ. Αν δεν ερωτευτούμε απόψε, δεν θα γίνει ποτέ.
VI
Ύστερα εσύ έφυγες, σου ’στειλα γράμμα, εσύ δεν απάντησες, τα γνωστά.
Αν απαντούσες θα σ’ το ’λεγα:
Σ’ ερωτεύτηκα,
εξαιτίας σου μπόρεσα επιτέλους
ν’ απαλλαγώ απ’ την ανάγκη
να γράψω κάτι για τ’ Ολοκαύτωμα
μιας κι έγραψες εσύ εκείνο που ’θελα να πω.
VII
Αυτό είναι αρκετό.
Αυτοδιάθεση
Όταν γεννήθηκα ήμουν άγραφη πλάκα
αλλά το υλικό της ήταν φτιαγμένο από το
δεσοξυριβοζονουκλεϊνικό οξύ μου.
Όσα έζησα καταγράφηκαν πάνω της.
(Κάποιοι απερίσκεπτοι έγραψαν με μαρκαδόρο ανεξίτηλο,
κάποιοι έκαναν ασκήσεις χαρακτικής με μυτερό κόπτη
[εξού και οι ρυτίδες μου]
σε κάποια σημεία έχω λιώσει από μόνος μου γι’ άλλους).
Ενίσταμαι.
Δεν είμαι θύμα αυτών που μ’ έχουν καθορίσει.
Αρκετά να ’μαι η συνισταμένη
της κληρονομικότητας και του περιβάλλοντός μου.
Έχω χαρτογραφήσει τα όρη και τις χαράδρες μου,
έχω απλώσει πάνω μου λευκό καμβά,
κρατάω στ’ αριστερό μου χέρι κάρβουνο,
κι είμαι και πάλιν άγραφος.
Tabula-ξανά-rasa.
(Tα ποιήματα ανήκουν στη συλλογή “ΥΠΕΡΚΑΙΝΟΦΑΝΗΣ’ του Κύπριου Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου, Εκδόσεις Μελάνι, 2017.)