December 22, 2017

ΖΩΕΣ – του Κώστα Καρυωτάκη

By In ΕΓΡΑΨΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Κι έτσι πάνε και σβήνουνε όπως πάνε.

 

Λέω τις ζωές που δόθηκαν στο φως

αγάπης γαλήνης, κι ενώ κυλούν

σαν ποταμάκια, εντός τους το σφαλούν

αιώνια κι αξεχώριστα, καθώς

μες στα ποτάμια φέγγει ο ουρανός,

καθώς στους ουρανούς ήλιοι κυλούν.

Λέω τις ζωές που δόθηκαν στο φως…

 

Λέω τις ζωούλες που ‘ναι κρεμαστές

απ’ τα ρουμπίνια χείλη γυναικός

ως κρέμονται στα εικονοστάσια εμπρός

τα τάματα, οι καρδιές ασημωτές,

κι είναι όμοια ταπεινές, όμοια πιστές

στ’ αγαπημένα χείλη γυναικός.

Λέω τις ζωούλες που ‘ναι κρεμαστές…

 

που δεν τις υποψιάζεται κανείς,

έτσι όπως ακολουθάνε σιωπηλές

και σκοτεινές και ξένες και θλιβές

το βήμα, την ιδέα μιας λυγερής

(κι αυτή δεν υποψιάστη), που στη γης

θα γείρουνε, θα σβήσουν σιωπηλές

Που δεν τις υποψιάζεται κανείς…

 

Που διάβηκαν αμφίβολα, θαμπά

σαν άστρα κάποιας ώρας αυγινής,

από τη σκέψη μιας περαστικής

που, για να τρέχει τόσο χαρωπά,

δεν είδε τις ζωές που σβηούν σιγά

σαν την ψυχή καντήλας αυγινής.

Που διάβηκαν αμφίβολα, θαμπά…

 

Ο Πόνος του Ανθρώπου, «Ο Πόνος του Ανθρώπου και των Πραγμάτων», 1919

Leave a Comment