Στον κύριο Μαλιδέλη
Όλα συγκλίνουν προς
το μεγάλο κενό.
Ο καταναγκασμός της επανάληψης
δίνει ρέστα
μαζί με την ανάγκη τους πάντα να είναι όλα υπό έλεγχο.
Εξάλλου αυτό ήταν ανέκαθεν και το πιο εύκολο.
Γιατί κι όταν δεν ξέρουν, τρέμουν:
το άπιαστο, το πιο πέρα απ’ το βυθό, το τρίτο χρώμα.
Κι όμως,
έτσι όπως μπουρδουκλώνεται τα βράδια το ασυνείδητο
φλερτάροντας συχνά με βέβαιη ηλεκτροπληξία
λες, δε γίνεται,
υπάρχει ελπίδα.
Κι αυτό,
μόνο και μόνο
επειδή όλα συνεχίζουν -τόσο επιδεικτικά να υπενθυμίζουν-
πως δεν υπάρχει.