Το ποίημα γράφτηκε μετά την Τούρκικη Εισβολή και αναφέρεται στη βίαιη, άδικη εγκατάλειψη των προσφύγων από τα σπίτια τους. Αναφέρεται στο μίζαρον, που σημαίνει σάβανο (γαλλ. mise à mort), το οποίο απ’ ό,τι καταθέτει ο ποιητής, είχε φέρει η μάνα, από τον Άγιο Τάφο για να χει ρούχα η φορεσιά της ψυχής , όταν θα πέθαινε. Το ποίημα τονίζει πως με το βίαιο ερχομό των Τούρκων, όλα αναποδογυρίστηκαν, όλοι έτρεξαν να σωθούν, κι ούτε δυο κάλτσες ασυνδύαστες δεν πρόλαβαν να πάρουν μαζί τους. Όλα χάθηκαν. Όλα… Και το μίζαρον…
Είχα, λαλεί μου η μάνα μου, έναν μίζαρον
φερμένον ’που τον ΄Αην Τάφον, μες στ’ αρμάριν.
Εθώρουν το τζι εσαίρουμουν . θα ’σέπαζεν
εις το θαφκειόν το σώμαν μου τζαί θα ’σεν
ρούχα της φορεσιάς της η ψυσή μου.Ήταν του Μάη τριαντάφυλλα
τ’ Αούστου μήλα κότσινα,
μα ‘ρτασιν ούλλα πούκουππα
γοιόν τα στρουθθκιά επετάσσαμεν
δκυό κλάτσες παραδκιάνταλες
μάγκουμου ’εν εξόρτωσα
να πιάω, επολειφτήκαμεν
την κούππαν του νερού.Λιοβούττιν . ποτιτσίρωμαν –
εχάσαμέν τα ούλλατζαι το μίζαρον.
Το ποίημα μελοποίησε ο Μάριος Τόκας και το τραγούδησε ο Κώστας Χατζηχριστοδούλου.
Ακούστε τον ίδιο τον ποιητή να απαγγέλλει “Το Μίζαρον”.