March 22, 2018

«ΣΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΜΟΥ» – της Αμαλίας Τσακνιά

By In ΕΓΡΑΨΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
-αφιερωμένο στον αδερφό μου
Θέλω να σου μιλήσω τούτη την ώρα
θέλω να σ’ το θυμίσω κι ας μην το ξέχασες
τι άδικο που μας έγινε κάποιο πρωί
για το παιχνίδι που μας διέκοψαν
έτσι απλά και παράλογα
για να μην το συνεχίσουμε ποτέ μας.
 
—-
 
Πρέπει να το θυμόμαστε, πρέπει
επειδή άρχισαν όλα εκείνο το πρωί
που παίζαμε ξαπλωμένοι στ’ αγριόχορτα
με δυο νεογέννητα χελωνάκια.
Τότε είναι που μας κάρφωσαν πισώπλατα
με το αόρατο λεπίδι του τρόμου
ενώ η σειρήνα σακάτευε την τρυφερή ακοή μας
για να μην ακούμε πια το περπάτημα
μιας χελώνας πάνω στα χόρτα.
 
—–
 
Έτσι άρχισαν όλα για μας
με το σταμάτημα ενός παιχνιδιού
που ποτέ δεν μπορέσαμε να εξηγήσουμε.
Και μήτε μας εξήγησε ποτέ κανείς
πως και γιατί βρεθήκαμε κολυμπώντας
σε μιαν ατέλειωτη θάλασσα παραφροσύνης
ανάμεσα σ’ εκατομμύρια ναυαγούς και συντρίμμια
βουλιάζοντας και ξαναβουλιάζοντας μέχρι τον πάτο
ο καθένας μόνος του
κι όλοι μαζί.
 
——
 
Γι’ αυτό στις μέρες μας τα σχόλια με πληγώνουν.
 
Μιλώ για τους κριτές μας που μας βάζουνε προσεχτικά
-οργανισμούς προς έρευνα- με μια λαβίδα
σε μικροσκόπια υψίστης ακριβείας
και καταλήγουν σε σαφέστατους προσδιορισμούς
δειλία τόση
τόση ανευθυνότης
ροή συγκεχυμένων ιδεών
ελάχιστα κύτταρα ωριμότητος
αγωνιστικότης μάλλον ασήμαντος
ειδικόν βάρος πενιχρόν.
 
—–
 
Κι αυτά για μας
όταν για μας η αγάπη θεωρήθηκε ύποπτη
το γέλιο σκέτη ξεδιαντροπιά
το χάδι παράκαιρη πολυτέλεια
και το παιχνίδι
το παιχνίδι μας σφάχτηκε με το λεπίδι του τρόμου.
 
Γι’ αυτό στις μέρες μας τα σχόλια με πληγώνουν.
 
—–
 
Όταν ζηλεύουμε τους γίγαντες του εκλεκτούς
με τη λύρα της ποίησης, την τρίαινα του λόγου
δεν είναι η δόξα που σ’ αυτούς φθονήσαμε
δεν είμαστε ζηλόφθονοι και τιποτένιοι.
Είναι που μας λείπουν τα μεγάλα φτερά
κι η καταλύτρα η φωνή σαν τη δική τους
που άφοβα μαστιγώνει και σφυροκοπά
σκεπάζοντας μ’ ένα τραγούδι την οχλαγωγία.
 
—–
 
Ούτε δειλοί λοιπόν
ούτε μικρόψυχοι.
Χτυπημένοι πισώπλατα,
αδικημένοι.
Και μας έμεινε μόνο το παράπονο
για το παιχνίδι που μας χάλασαν ξαφνικά
χωρίς κανένα δικαίωμα, κανένα λόγο
κι έμεινε το μαράζι για το μερδικό
στη σιγουριά στο γέλιο στο τραγούδι.
Κι ενώ γεράσαμε νωρίς
μένουμε ακόμα
τα ίδια εκείνα έκπληκτα παιδιά
που με μάτια ορθάνοιχτα πασχίζουνε
να καταλάβουν.
 
 
 
(ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ, Αμαλία Τσακνιά, 1969-1984, Εκδόσεις Στιγμή)

Leave a Comment