O ΠΑΛΑΙΟΣ HOMO SAPIENS
Στάθηκε στα δυο του πόδια
έφτιαξε εργαλεία
άναψε φωτιά
ανέπτυξε γλώσσα
κοίταξε ψηλά
είδε τα άστρα
κατάλαβε το μέγεθός του
κατάλαβε το τέλος του
Φοβήθηκε
και κρύφτηκε στη σπηλιά του
Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ HOMO SAPIENS
Έφτιαξε υπολογιστές
έφτιαξε δορυφόρους
είδε τα άστρα
μέτρησε το σύμπαν
κατάλαβε το μέγεθός του
κατάλαβε το τέλος του
Φοβήθηκε
και έτρεξε για ψυχοθεραπεία.
ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ
Σας στέλνουμε πρόβατα
– μας στέλνετε λύκους.
ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ
Βάλε βάλε μπόλια,
κάποια μέρα, αντί να ανθίσει,
θα κρεμάσει πορτοκάλια,
(κατηγορίας Β’, για χυμό).
Θα θορυβηθούμε τότε.
Όχι για τα πορτοκάλια,
μα για το ποιος την άνοιξη θα φέρνει.
Αφού πεισματικά
αυτή
θα σταματήσει να’ ρχεται.
ΑΥΤΟΣ
Αυτός ο αχρείος που ζει στο σπίτι μου
γεύεται τη γυναίκα μου,
μεγαλώνει τα παιδιά μου.
Αυτός ο τιποτένιος που πάει στο γραφείο μου
συναντιέται με τ’ αφεντικό μου
γράφει memo στ’ όνομά μου.
Αυτός ο άθλιος που βγαίνει με τους φίλους μου,
λέει τ’ αστεία μου,
γελά με τα δικά τους.
Αυτός
ναι, αυτός
να ξέρει πως υπάρχω ακόμη.
![Στέφανος Παντελίδης: 12 ποιήματα από τη συλλογή "Πάω γυρεύοντας [κατά τον δαίμονα εαυτού]"](https://www.apotipomata.com/wp-content/uploads/2018/06/sp_cover.jpg)
ΠΡΟΣ ΙΗΣΟΥ
Aν τελικά βρεθούμε εμείς οι δύο,
δεν ξέρω αν θα πρέπει να απολογηθώ
εγώ
που δεν Σε πίστεψα
ή Εσύ
που το έκανες αδύνατο να Σε πιστέψω.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ (ΟΡΙΣΜΟΣ)
Πού να σταθεί επιστήμονας εδώ;
Τι να ψελλίσει ο βιολόγος;
Θέλει Πίνδαρο εδώ:
Σκιά ονείρου είναι.
Θέλει Όμηρο εδώ:
Γενεές φύλων είναι.
Θέλει Λιαντίνη εδώ:
Το πιο τραγικό ον είναι.
Το μόνο που, ενόσω ζει,
Γνωρίζει πως πεθαίνει.
Και η επιστήμη υποκλίνεται στους ποιητές.
ΠΡΟΣ ΚΩΣΤΑ ΜΟΝΤΗ
Πώς το ‘κανες αυτό;
Με τόση αγάπη να μας τουφεκίζεις
– με τόση τρυφεράδα να μας κόβεις την καρδιά;
ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΩ ΩΣ ΠΟΙΗΤΗΣ
Θα αρχίσω και εγώ τα ακαταλαβίστικα.
Να γράψω ας πούμε για τον Ηνίοχο
και το ένα το άλογο που ορμούσε χωρίς αιδώ.
Αυτό που -χρόνια αργότερα- ονόμασε ο Φρόυντ id.
Να γράψω ύστερα για πάμφωτα ελεγκτήρια
και χείλη σκοτεινά στη λήθη της θυέλλης.
Στο τέλος, θα προτάξω πάραυτα
τον δόλιο κερματισμό του υποκειμένου,
που σέρνει πρώιμα η θάλασσα
εκεί που ξημερώνει.
Και κάποιοι, που δικαιολογημένα
δεν θα καταλάβουν τίποτα,
αδικαιολόγητα επιτέλους
θα με τιμήσουν.
ΠΡΟΣ ΠΑΟΥΛΟ ΚΟΕΛΟ
Το μόνο σύμπαν που συνωμοτεί
είναι το δικό σου.
Έγινες πλούσιος
πουλώντας παραμύθια.
ΠΡΟΣ ΑΝΑ ΤΗΝ ΥΦΗΛΙΟ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ
Κρατήστε το ποδόσφαιρο με νύχια και με δόντια.
Χωρίς αυτό, μπορεί ο όχλος να αρχίσει να διαβάζει
-μετά δεν θα σας σώζει τίποτα.
ΠΡΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΜΟΥ
(ΠΑΡΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΟΥΝΤΙ ΑΛΕΝ)
Αν δεν σας αρέσουν τα ποιήματά μου,
έχω κι άλλα.
*Ο Στέφανος Παντελίδης γεννήθηκε το 1973 και ζει στην Κύπρο. Όλα τα πιο πάνω ποιήματα ανήκουν στη 2η ποιητική του συλλογή με τίτλο “Πάω γυρεύοντας [κατά τον δαίμονα εαυτού]” (2016, Vakxikon.gr). Έχει εκδώσει την 1η του ποιητική συλλογή με τίτλο “Εκτός Νόρμας” (2014, bookworm publication).