Όταν οι ενδοβολες γίνονται προστακτικές
και οι ματαιώσεις αυθεντία
τι περιμένω από ένα αισιόδοξο εγώ
που προσπαθεί να συναντήσει τον εαυτό του;
Αφήνω λοιπόν πίσω μου όλα τα πρόσωπα και τις φωνές,
εγκαταλείπω πληθυντικούς,
γενικές, αιτιατικές και κλητικές
για να αγκαλιάσω το ουσιαστικό.
Με επίγνωση πως αυτό που υπάρχει έξω από μένα,
αυτό που τοποθετώ απέναντι,
το άλλο και το διαφορετικό
εγώ το δημιουργώ.
Αναγνωρίζω ότι
αυτό που βλέπω, ακούω και αγγίζω
είναι δικές μου προβολές στην οθόνη
και θυμάμαι ότι ο κόσμος
παίρνει το σχήμα που εγώ σχεδιάζω.
Για αυτό,
ποτέ πριν το πρώτο πρόσωπο δεν μου ήταν τόσο απαραίτητο.