ΙΟΥΝΙΟΣ 2020
Στον κύριο Τσαρλς
Ξέρετε, καλέ μου κύριε,
είναι τόσο άδικο, τόσο αποκαρδιωτικό να αγαπάς με κότσια τρελού
να πηδάς πάνω από γκρεμούς και να μη σε νοιάζει
σε πόσους απ’ αυτούς έπεσες -και θα πέσεις ακόμα-
να ξυπνάς και να κοιμάσαι μ’ αυτό το ανεξήγητο αίσθημα μόνιμο μαξιλάρι
ώσπου κάποια στιγμή ξαφνικά να βρεθείς να κολυμπάς μες στον ιδρώτα του θανάτου
φοβούμενος πως πιάστηκες σε φάκα βέβαιου πνιγμού.
Δεν υπάρχει επιλογή.
Μόνο απ’ τις ανάσες αυτού του ανεξήγητου που έκτισες μέσα σου
μπορείς και ψωμοζείς.
I go all the way, καλέ μου κύριε τρελέ.
Κι όπου με βγάλει.
Άννα Ιωαννίδου