Κοίτα πως γράφουν μόνιμα απάνω μας
-σαν τατουάζ.
Δέρμα που’ γιν’ ένα με το δέρμα.
Αν ήταν λεκές ίσως και νά’ σβηνε.
Αν ήταν εκδορές ίσως και νά’ φευγαν.
Όμως εκείνες ήρθαν με εισιτήριο απλής μετάβασης.
Κι όσο κι αν βάζεις φάρμακο να κοιμηθούν κι αυτές,
εκείνες συνεχίζουν να σε εκπλήττουν·
κάθε που βάζεις μπρος τις πληγές να καθαρίσεις
καταλαβαινεις πως, αυτές πρώτες, έχουν ήδη αρχίσει
να καθαρίζουν εσένα.