July 28, 2016

Μια δεκαπενταήμερη…εντατική – Άννα Ιωαννίδου

By In ΝΕΕΣ ΦΩΝΕΣ

Μάρτιος 2016

Ήταν πριν λίγους μόλις μήνες, όταν η ζωή αποφάσισε να με πάει ένα ανέλπιστο ταξίδι. Ήταν εκείνη την ανοιξιάτικη Πέμπτη, όταν μου ανακοινώθηκε, βιαίως και χωρίς καμία συγκατάθεση, πως στη στάση με περίμενε ένας προορισμός πρωτόγνωρος, με θέσεις επιβατών αυστηρά και μόνον business class. Λίγοι βιώνουν αυτό το ταξίδι στη ζωή τους. Οι περισσότεροι, ευτυχώς ποτέ. Εντατική Μονάδα Παρακολούθησης. Εν προκειμένω, παρακολούθησης ενός δικού. Πολύ δικού.

Στην αρχή, έπαθα έναν σεισμό. Ένιωσα να πέφτω μέσα στο ρήγμα. Κατάλαβα πως τελικά, το κενό, μόνο σε «απόλυτο» βγαίνει, δεν έχει άλλες διαβαθμίσεις. Κι εκείνη ακριβώς την ώρα, συνέβη ό,τι πιο μαγικό βίωσα μέχρι τότε. Είδα τα πάντα, τα δικά μου πάντα, να μπαίνουν στην τάξη που τους αξίζει. Όλο το παζλ στήθηκε σε ταχύτητα φωτός. Όλες οι αμελητέες ποσότητες, μα κυρίως, όλες οι αμελητέες ποιότητες, έγιναν στάχτη. Είδα μια fast-forward παρέλαση σε εκείνα τα λίγα λεπτά του εσωτερικού σεισμού. Όσους άγγιξαν τα σωθικά μου. Εκείνους, που θα’ θελα απεγνωσμένα να φωνάξω, να’ ρθουν να με τραβήξουν να μην πέσω μέσα στο κενό. Εξάλλου, ας μην κοροϊδευόμαστε, αυτοί είναι πάντα πολύ λίγοι.

Μετά το ολιγόλεπτο προσωπικό πραξικόπημα, επανήλθα στην πραγματικότητα, συνειδητοποιώντας πως δε βρισκόμουν πια ούτε σε στεριά, ούτε σε θάλασσα. Βρισκόμουν σε ωκεανό. Δεκαπέντε ολόκληρα μερόνυχτα, μέσα-έξω από εκείνη την πόρτα. Με μόνη προσευχή την αποφυγή των μη περαιτέρω. Των «και μη χειρότερα». Όλη η ελπίδα, μέσα σε εκείνο το μακρόστενο δωμάτιο. Με τα τόσα χρήσιμα καλώδια. Με τις τόσες όμορφες πράσινες ρόμπες. Εκείνες έγιναν οι θεοί μου. Σ’ εκείνες εναπόθεσα τα όσα όνειρα έπονταν.

Εκεί λοιπόν, μεταξύ μίας σύριγγας και μερικών θρυμματισμένων αναπνοών, κατάλαβα την ουσία. Είδα ανθρώπους να μετράνε κάτι οξυγόνα και κάτι πυρετούς ανά δευτερόλεπτο. Άκουγα μηχανάκια να κρούουν τον πιο επικίνδυνο κώδωνα. Είδα μάτια υγρά, διασωληνωμένα, να ζωγραφίζουν αριστουργηματικά, άλλοτε την απόγνωση κι άλλοτε την ελπίδα, πάντοτε στην πιο αληθινή εκδοχή τους.

Είδα τι πα να πει ανθρώπινη βοήθεια στο μεγαλείο της, τι πα να πει ατόφια φροντίδα. Είδα ακόμα, τι πα να πει ματαιότης. Τι σημαίνει εφήμερο, αβέβαιο, ανούσιο και ουσιαστικό. Τι σημαίνει αγάπη δίχως μέτρο, δύναμη μεγατόνων, ενέργεια άλλων κραδασμών. Ήπια καφέ στην εντατική. Έκανα παρέα με τους πιο σπουδαίους πρωταγωνιστές. Δήλωσα συμμετοχή, σε κάτι φλερταρίσματά τους με τη μοίρα, σε κάτι μονομαχίες με τον χάρο, που άλλοτε νίκησαν κι άλλοτε νικήθηκαν. Εκεί, μέσα και έξω από κείνο το δωμάτιο, γνωρίστηκα με το πραγματικό μου μέγεθος. Και τις πραγματικές διαστάσεις της ζωής.

Εκείνες τις νύχτες έμαθα πολλά. Η έντασή τους, άξιζε ίσα με χίλιες νύχτες. Σ’ εκείνα τα βράδια γνώρισα τους ήρωες της ζωής. Ξάγρυπνοι μονομάχοι, σ’ έναν αγώνα για τα απλά. Τα βασικά. Τα δήθεν δεδομένα, που τελικά μόνο τέτοια δεν είναι. Έκανε κρύο εκείνα τα βράδια. Πολύ κρύο. Το κατάλαβα όταν μετά από κάτι ημέρες, ξημέρωσε η πιο ωραία ζεστασιά που ένιωσε ποτέ το πετσί μου.

Αυτή την δεκαπενταήμερη, δε θα την ξεχάσω ποτέ. Σ’ εκείνη την εκδρομή, οι ταξιδιώτες ήταν όλοι ένας κι ένας. Όλοι εκλεκτοί. Όλοι διαλεγμένοι. Κι ας μην το διάλεξαν να βρίσκονται εκεί. Στη δική μου περίπτωση, το ταξίδι ήταν μετ’ επιστροφής. Ο δικός μου ήρωας βγήκε νικητής. Κι ακόμη και να έχει κι επανάληψη κάποτε αυτός ο προορισμός, τίποτε δε θα μπορεί να συγκριθεί μ’ εκείνη την πρώτη φορά. Γιατί οι αναπνοές που κερδήθηκαν σ’ αυτό το δωμάτιο, τα βράδια που έσταζαν κάθε δευτερόλεπτό τους σαν βροχή απάνω μου, οι μονομάχοι που έπαιζαν κάθε μέρα το ίστατο χαρτί τους, όλοι και όλα θα’ χουν πάντοτε μια τόσο μοναδική θέση.

Να μην αποκλείετε κανένα ταξίδι, αγαπητοί συνάνθρωποι. Να δέχεστε κάθε νέο προορισμό που θα σας χτυπήσει την πόρτα, όσο θρασεία κι ανάγωγη κι αν μοιάζει η διάθεσή του. Χαμογελάστε του. Πάρτε τον στα πιο αστεία σοβαρά. Δείξτε του εμπιστοσύνη. Αποδείξτε του πως δεν υπολόγισε το ύψος που θα συναντούσε όταν έκανε στάση έξω απ΄ την πόρτα σας. Κοιτάξτε να τιμήσετε δεόντως τη θέση που σας δόθηκε στο βαγόνι. Όποιος κι αν είναι ο προορισμός. Κι όταν έρθει η στιγμή να κατεβείτε, μην κοιτάξετε πίσω πότε. Μόνο μπροστά. Δε θα χρειαστεί εξάλλου. Θα τα κουβαλάτε όλα μέσα σας. Σε κάθε επόμενο ταξίδι. Σε κάθε επόμενη δεκαπενταήμερη.

 

*Αφιερωμένο σε όλους τους ήρωες που δίνουν αυτόν τον χρόνο μάχη μέσα ή δίπλα από το κρεβάτι μιας ΜΕΘ. Πρώτη δημοσίευση στην Εναλλακτική Δράση

Leave a Comment