Μεγάλο τομάρι
ὁ ἀόριστος
κουστουμάτος τοκογλύφος
πῶς νὰ τὸν ξεπληρώσεις
μὲ σημαδεμένες μετάνοιες;
Κουβαλάει κι αὐτὸ τὸ ἤδη
τὸ ἀχώνευτο
στὴν κωλότσεπη
ποὺ καρφώνεται
εὐθεία
μὲς στὸ συκώτι
καὶ κόβει τὴν ἀνά-
σα άπὸ τὰ γόνατα
σὰ νὰ παθαίνει
θερμοπληξία σύννεφο.-
Φοράω παρελθὸν
γιὰ πρόσωπο
καὶ με στριμώχνουν
τὰ καλά μου στὴν ψυχή,
γι αὐτὸ ψάχνω
βουνοκορφές
μυτερές
σὰν παρὸν νυστέρι
χωρίς πατρίδα
καὶ μέλλον στὸ στόμα
νὰ πετάξω τὰ τραύματα
κι αὐτὴ τὴν
βρώμικη
λευκὴ σημαία
βαθιὰ
μἐσα στὴ λήθη
μέχρι νὰ ξελιγωθεί
ὁ ἀντίλαλος.
Καὶ ποὺ θὰ πάει
θὰ χαμογελάσει
ὁ χωλός μου στίχος.
Συνέχισε ἐσὺ ἀπὸ ἐδῶ.
Μὲ ορειβατικά..
Ε. Μύρων – 8.2019
Το ερώτημα είναι που βαδίζει κανείς,κύριε Μύρων. Μέσα στα όρια, πάνω σε αυτά ή πέρα από αυτά; Θαρρώ πως στο ποίημα σας συμβαίνουν όλα συγχρόνως. Σα να χρειάζεται ο αφηγητής την ασφάλεια των ορίων,αλλά και σαν επιθυμεί το παιχνίδι με τα άκρα. Κουρασμένος από τις συμβάσεις και την καθεστηκύια ροή των πραγμάτων.Εντυπωσιακές οι μεταφορές και οι λεκτικές ανατροπές μέσα στο ποίημα. Ένας λόγος που χαίρεται την αναρχία του και τη μεταβάλλει σε πηγή αισθητικής ηδονής. Και μη νομίζετε…ο “χωλός σας στίχος” είναι ήδη πιο αρτιμελής από δεκάδες άλλους φαινομενικά υγιείς.
Εκπληκτικό ποίημα, ξεχωρίζει ανάμεσα σε τόσα άλλα της εποχής. Ομολογώ πως στάθηκα για αρκετό χρόνο, με τις εικόνες και κυρίως τα συναισθήματα που μου προκάλεσαν οι στίχοι σας αγαπητέ Μύρωνα. Πράγματι, μόνο χωλός δεν είναι ο στίχος σας, κι ας καταλαβαίνω την αγωνία της “ακροβασίας” του…
Συγχαρητήρια…σας ευχαριστούμε για τους στίχους σας.