September 30, 2017

Τρία ποιήματα του Νίκου Γκάτσου που έγραψαν ιστορία

By In ΕΓΡΑΨΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΧΕΛΙΔΟΝΙ ΣΤΟ ΚΛΟΥΒΙ 
 
Πού το πάνε το παιδί χελιδόνι σε κλουβί
πού το πάνε το παιδί και κανείς δεν το ‘χει δει
πού το παν το παλικάρι κάθε νύχτα με φεγγάρι
πού το πάνε τι του λένε και τ’ αδέρφια του το κλαίνε
 
Στης ψυχής μου τον καθρέφτη ίσκιος άρχισε να πέφτει
ίδια η μοίρα που με φέρνει ίδια η μοίρα που με παίρνει
 
Με κοιτάνε κάθε αυγή και τα μάτια τους πληγή
με κοιτάνε κάθε αυγή και τα λόγια τους κραυγή
με κοιτάνε με κοιτάνε και τα μαύρα τους φοράνε
κι ένας παραπέρα στέκει και κρατάει αστροπελέκι
 
Στης ψυχής μου τον καθρέφτη ίσκιος άρχισε να πέφτει
ίδια η μοίρα που με φέρνει ίδια η μοίρα που με παίρνει
 
Πού το πάνε το παιδί χελιδόνι σε κλουβί
πού το πάνε το παιδί και κανείς δεν το ‘χει δει
 

 
 
Η ΜΙΚΡΗ ΡΑΛΛΟΥ
 
Σαράντα παλληκάρια στην άκρη του γιαλού
επαίξανε στα ζάρια τη μικρή Ραλλού
σ’ ανατολή σε δύση σε κόσμο και ντουνιά
ρωτάν ποιος θα κερδίσει την ομορφονιά
 
Μικρό το καλοκαίρι μεγάλος ο καιρός
κανείς όμως δεν ξέρει ποιος θα `ναι ο τυχερός
σαράντα παλληκάρια στην άκρη του γιαλού
επαίξανε στα ζάρια τη μικρή Ραλλού
 
Σαράντα παλληκάρια με λιονταριού καρδιά
ερίξανε στα ζάρια μια τρελή βραδιά
ζηλεύει το φεγγάρι και στέλνει απ’ τα βουνά
το μαύρο καβαλάρη που μας κυβερνά
 
Κι ο χάροντας σαν φίδι τραβάει την κοπελιά
σ’ αγύριστο ταξίδι σ’ ανήλιαγη σπηλιά
σαράντα παλληκάρια στην άκρη του γιαλού
εχάσανε στα ζάρια τη μικρή Ραλλού
 

 
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΦΟΝΙΑΣ
 
Ο Γιάννης ο φονιάς, παιδί μιας πατρινιάς
κι ενός μεσολογγίτη
Προχτές την Κυριακή μετά απ’ τη φυλακή
επέρασ’ απ’ το σπίτιΤου βγάλαμε γλυκό, του βγάλαμε και μέντα
μα για το φονικό δεν είπαμε κουβέντα

Μονάχα το Φροσί με δάκρυ θαλασσί
στα μάτια τα μεγάλα
Τού φίλησε βουβά τα χέρια τ’ ακριβά
και βγήκε από τη σάλα

Δεν μπόρεσε κανείς τον πόνο της ν’ αντέξει
Κι ούτε ένας συγγενής να πει δεν βρήκε λέξη

Κι ο Γιάννης ο φονιάς στην άκρη της γωνιάς
με του καημού τ’ αγκάθι
Θυμήθηκε ξανά φεγγάρια μακρινά και τ’ όνειρο που εχάθη

 

1 Comment
  1. Κυριακή Κανναβιά November 15, 2017

    …πως ξέχασα μες την τριβή του χρόνου, τ’ όνειρο και τους στίχους, και το χρώμα και τις μουσικές ίσως και τ’αρώματα μα πιότερο απ’ όλα, τα αποτυπώματα που τα ψηλάφισα ξανά και ξανά….
    κι ήταν εκεί να μου θυμίζουν τον πόνο της αγάπης που απομεινε βουβή στο πρώτο μου ναυάγιο…
    πώς ξέχασα; … ήταν εκεί τα αποτυπώματα… σε μια πέτρινη αμμουδιά, να μου θυμίζουν πως σύρθηκα ξανά, πως στάθηκα ξανά στην αγκαλιά του ονείρου…
    …πως ξέχασα μες την τριβή του χρόνου, πως αφέθηκα στη λήθη…

    Reply

Leave a Comment