ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
Αν ελπίζετε πως μ’ αυτές τις ατέλειωτες
ανανεώσεις του είδους
θα γίνη καλύτερο
είναι λάθος,
μεγάλο λάθος.
ΓΙΑ ΤΑ “ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ”
Δυστυχώς δεν ζούσες
κ’ έμειναν ανεπίδοτα
τα τρία γράμματα που σούγραψα, μητέρα.
Όμως έννοια σου και θα σου τα φέρω προσωπικά,
θα σου τα φέρω σύντομα
και θα καθήσουμε σε μια κρυφή γωνιά τ’ ουρανού
να τα διαβάσουμε οι δυο μας μαζί.
ΓΙΑ ΤΑ “ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΑ” ΠΑΙΔΙΑ
Όλα όσα τους λείπουν
μετουσιώνονται σε μια ευγένεια ψυχής,
που δεν την έχουμε εμείς,
όλα όσα τους λείπουν
μετουσιώνονται σε μια αθωότητα
που δεν την έχουμε εμείς,
σ’ ένα χαμόγελο που δεν τόχουμε εμείς.
ΠΡΟΣ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ
Και να ξέρης πως θα χρειαστούν
υπερωρίες πολλές, πάρα πολλές.
ΣΤΙΓΜΕΣ
Ρίχνετε κάπου-κάπου
λίγη ποίηση στη ζωή σας,
πετάτε της κάπου-κάπου κάνα στίχο
να τον βρίσκει μπροστά της,
να τον βρίσκη μεσ’ στα πόδια της,
να σκουντουφλά,
να συνέρχεται.
——————–
Κρύφτηκα σ’ ένα παραμύθι,
έκρυψα το κεφάλι σ’ ένα παραμύθι
και περίμενα.
——————–
Ν’ αγαπάς περισσότερο απ’ όσο σ’ αγαπούν
ν’ αγαπάς περισσότερους απ’ όσους σ’ αγαπούν.
——————–
Στις γειτονιές των ματιών
πρώτα είναι τα δικά σου,
στις γειτονιές των καρδιών
πρώτη είναι η καρδιά σου,
στις γειτονιές της αγάπης
πρώτη ειν’ η αγάπη σου.
——————–
Ηχογραφήστε τις φωνούλες
των μικρών παιδιών σας και των εγγονών σας,
κινηματογραφήστε τις αταξίες τους.
Θα τις αναζητήσετε μια μέρα.
——————–
Νάξερες τι κενό μου γέμισες απόψε, ποιητή μου,
τι θάνατο μου απέτρεψες!
(Όλα τα ποιήματα ανήκουν στον 8ο τόμο του βιβλίου “ΠΟΙΗΣΗ”, Κώστας Μόντης, Εκδόσεις Πάργα.)