Επικοινωνώ πολλές φορές
με μια πλειάδα αλλόκοτων ψυχών,
ανάθεμα
αν το παραμικρό καταλαβαίνουν.
Ζυγίζω το βάρος που νιώθω το πρωί
προσθέτοντας καφέ και ήλιο ως αντίβαρο,
ανεπαρκές και αυτό
μα ας κάνω ακόμη μια απέλπιδα προσπάθεια.
Σκέφτηκα επάνω στο λευκό το μάρμαρο μυρμήγκια
να τους αρκεί μονάχα ένα ψίχουλο
σαν επιστρέφουνε πίσω στη γη σ’ένα σχηματισμό
αδερφικό, μέχρι να φτάσουν στη σπηλιά τους.
Σκέφτηκα επίσης πως το ποδοπάτημα
είναι προνόμιο μονάχα των ανθρώπων
και πως
όσο βαρύ και να’ναι το φορτίο
θα’ρθουν ακόλουθοι και καθοδηγητές ,να το σηκώσουν.
Επικοινωνώ πολλές φορές
με προσευχές , εν μέσω απελπισίας.
Λυγίζω κι άλλο όταν έρχεται η νύχτα.
Και σκέφτομαι
πως ρε γαμώτο,
αν βάζαμε όλοι ένα χεράκι
θα ήταν λίγο πιο ελαφρύς κάθε σταυρός.
Μ.Βάκρινος