Χοροπηδούσες όλη νύχτα στο κεφάλι μου
Από εχθές, κι είχα πειστεί, σ’ έχω ξεχάσει.
Με περιπαίζεις τώρα για το χάλι μου…
Στίχε στρυφνέ, που επιστρέφεις σαν βραδιάσει.
Ήθελα να ‘ξερα, τη μέρα μου, πού κρύβεσαι;
(Άσκοπα, ώρες κι ώρες που γυρίζω)
Πλήθη τσαμπιά με προσπερνάνε ανύποπτα
Πλήθη γιγαντικά! Τις μέρες τους φτυαρίζω.
Και με τα ρούχα λερωμένα, μες στα χώματα
Αφού απ’ τ’ αχάραγα έχω αντικρίσει πτώματα
Δρόμο παίρνω, βαρύς, για το καλύβι μου―
Μα, άθλιε στίχε, ξαναπιάνω το μολύβι μου…
Ντέμης Κωνσταντινίδης, 27/1/2018, για τ’ Αποτυπώματα
(Για περισσότερα ποιήματα του Ντέμη Κωνσταντινίδη, επισκεφθείτε το ιστολόγιό του)