Ο ποιητής Ηλίας Γεωργίου, ανήκει στους σχετικά άγνωστους ποιητές της Κύπρου, οι οποίοι πάσχισαν με κάθε δυνατό τρόπο, να διασφαλίσουν την ωραιότερη τους κληρονομία: την ντοπιολαλιά τους. Έτυχε να ενδιαφερθώ για την ποίηση του κυρίου Ηλία, όταν περνώντας κατά καιρούς από το κοιμητήριο της ενορίας όπου διαμένω, πέτυχα το υπέροχο του ποίημα «Το Μνήμα», γραμμένο πάνω στην ταφόπλακά του. Πάνε λίγες μέρες τώρα, που τόσο ευγενικά μου δώρισε -και την ευχαριστώ θερμά-, η μοναχοκόρη του, 2 από τα 12 βιβλία του ποιητή.
Ο Ηλίας Γεωργίου, γεννήθηκε και έζησε όλη σχεδόν τη ζωή του, με εξαίρεση τη διετή του παραμονή στην Αμερική, στο χωριό Αλάμπρα, της επαρχίας Λευκωσίας. Φοίτησε μέχρι το δημοτικό σχολείο της ενορίας. Έχει μία κόρη και δύο υιούς, ο ένας εκ των οποίων είναι μέχρι και σήμερα αγνοούμενος. Προερχόμενος από μία πολύ φτωχή οικογένεια, ο ποιητής ασχολήθηκε κυρίως με δύο επαγγέλματα: του γεωργοκτηνοτρόφου και του αγροφύλακα.
Όπως ο ίδιος αναφέρει, στην ποιητική συλλογή «Οι αρκοντιές μας», στον πρόλογο του βιβλίου:
«Πριν πεις τη γνώμη σου για τα ποιήματα, δύο πράματα ήθελα να σε παρακαλέσω να έχεις υπόψη σου. Πρώτον, ότι ο συλλέκτης τους δεν είναι κανένας πεπειραμένος ανθοκόμος που να ξέρει να χρησιμοποιεί ψεύτικους χρωματισμούς και λουλούδια ξένων τόπων, και δεύτερον ότι είναι ένας βοσκός προβάτων και αγροφύλακας, που μόλις κατόρθωσε να μάθει τα στοιχειώδη γράμματα. Δεν επιδιώκω επαίνους, ούτε δόξαν. Προσπάθειά μου είναι να διατηρηθεί η γλώσσα μας,
«Η γλώσσα που πρωτάκουσα, που τον δικόν μου τζύρην (πατέρα),
τζαι τζείνος που τον τζύρην του, τα παππογεννικά (γεννοφάσκια) μου,
γιατί ο ξένος εντζ’ ένι, καλλιόν του νοικοτζύρη…»
και οι παροιμίες του τόπου μας, η σοφία αυτή του Κυπριακού λαού, που επί τόσους αιώνες «από παππούν στ’αγγόνι» διατηρήθηκαν και σήμερα πάνε να λησμονηθούν ολότελα, γιατί τα παιδιά μας ντρέπονται να τις μιλούν. Πάνε να εκλείψουν όπως τόσες άλλες μας κληρονομιές.»
Η ποιητική συλλογή «Οι αρκοντιές μας», κρύβει όντως μέσα, μεγάλες αρχοντιές. Ποιήματα ηθογραφικά, σατιρικά, ερωτικά και άλλα που αγγίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη και καυτηριάζουν ουσίες και στάσεις ζωής. Νιώθω, τουλάχιστον, περήφανη που τα ανακάλυψα, και που διακρίνω πως πάντα θα υπάρχουν γνήσιοι λάτρεις της γλώσσας και των ιδιολεκτισμών της, όσο μικρή κι αν είναι μια πατρίδα, όσοι κι αν προσπαθούν να ρίξουν χώμα επάνω στη λάμψη τους.
Πιο κάτω, 3 ποιήματα από την πολυσέλιδη συλλογή του. Σύντομα, θα ακολουθήσουν κι άλλα.