Γύρω γύρω.
Ακόμη μια στροφή στον ίδιο άξονα
Μη ζαλιστείς!
Η μόνη απαγόρευση.
Πρέπει να κοιτάμε ψηλά.
Μας έδειξαν τον ήλιο που το κάνει
Και έτσι και εμεις, ένα φωτάκι ελάχιστο
που γυρνάει, γυρνάει.
Φωνάζουμε κι άλλους σε αυτόν τον κύκλο.
Η ακινησία τιμωρεί το γρανάζι.
Και εδώ δεν πρέπει πια κανείς να πάει χαμένος.
Δεν περισσεύουν εξαρτήματα για πέταμα.
Το βράδυ, κάποιος γέλασε, που έκανε εμετό.
Άλλος ένας και ακόμη ένας τρίτος.
Ως το πρωί,
η δραμαμίνη είχε γίνει υποχρεωτική
και παρεχόμενη δωρεάν σε όλο τον κόσμο.
Έτσι αδερφέ.
Έτσι περιστρεφόμαστε συνέχεια.
Έτσι που νιώθουμε τουλάχιστον κινούμενοι
Σαν στόχοι,
ευτυχισμένοι και αυτό να μας αρκεί.
Γυρνάμε αναντίρρητα τη μοίρα μας
είπαν πως έτσι, ίσως βγάλουμε φτερά.
Και ποιος αυτός που επιθυμεί να περπατάει;
Άιντε.
Ακόμη μια στροφή σαν κίνηση σελήνης.
Και ακόμη όσες χρειαστούν
ώσπου να μάθουμε να ζούμε ως ανεμόμυλοι.
Σπάμε τη λόγχη,
το όνειρο του κάθε Δων Κιχώτη.
Είπαν να μην εμπιστευόμαστε τρελούς.
(Ένα ποίημα του Μιχάλη Βάκρινου)