14η Μαρτίου. Το 2020 σηματοδοτεί την άφιξη ενός νέου ξένου που ακούει στο όνομα Κορονοϊός-19 και που έχει ήδη γίνει η απόλυτη πραγματικότητα της καθημερινότητάς μας. Την ώρα αυτή που οι θάνατοι μετρούν ήδη μερικές χιλιάδες και τα σκηνικά γίνονται ολοένα και πιο αποτρόπαια ας σταθούμε για λίγο, ή μάλλον για όσο χρειαστεί, κι ας κοιτάξουμε την ανθρωπότητα στο ύψος που της αναλογεί.
Άνθρωποι στη διπλανή πόρτα πεθαίνουν από τη λοίμωξη του νέου αυτού ιού αφήνοντας τους δικούς τους να κοιτούν απελπισμένοι από την καραντίνα του σπιτιού τους. Αριθμοί που πολλαπλασιάζονται την ίδια ώρα που λοιμωξιολόγοι, μαθηματικοί που ασχολούνται με τις πιθανότητες κι άλλοι ειδικοί ομόφωνα ικετεύουν τον κάθε έναν άνθρωπο ξεχωριστά να στραφεί προς τη συνείδησή του.
Κυκλοφορούν εδώ και μέρες σχόλια τύπου: «εντάξει, σιγά, το ποσοστό θνησιμότητας είναι πολύ μικρό και εμείς που είμαστε γεροί, ακόμη και να κολλήσουμε τον ιό θα το ξεπεράσουμε εύκολα. Δεν υπάρχει λόγος για πανικό». Κι όμως. Ας σταθούμε για μια στιγμή. Πρώτον, κανείς δεν ξέρει τον τρόπο και το βαθμό που ίσως τον προσβάλει αυτός ο ιός, όσο υγιής κι αν φαινομενικά είναι τώρα. Κι ύστερα, εκείνες οι μερικές χιλιάδες ψυχές που πέθαναν δεν είναι απλά ένας αριθμός, αλλά συνάνθρωποί μας οι οποίοι υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν φύγει αυτή την περίοδο. Όμως, ευάλωτους καθώς τους βρήκαν οι συνθήκες, δεν κατάφεραν να τη γλυτώσουν. Αυτό θα πρέπει να είναι ένα γερό χαστούκι για όλους εμάς τους «δυνατούς και υγιείς».
Ο πανικός και ο φόβος πράγματι μόνο θολώνουν τη συνείδηση και την υγιή αντιμετώπιση και αυτής της ροής που ήρθε. Όμως, είναι πια επιτακτικής ανάγκης να στραφούμε όλοι προς τα μέσα και να αναλογιστούμε την ευθύνη και κυρίως το δικαίωμα για ζωή που αναλογεί στον καθένα μας. Ο ιός μέχρι στιγμής παραμένει άγνωστος ως προς την αντιμετώπισή του, γι’ αυτό ας προσπαθήσουμε όλοι, κυρίως οι «τυχεροί δυνατοί», να συμμορφωθούμε με τις οδηγίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.
Ας γίνει αυτός ο κορονοϊός ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά στη συνείδησή μας. Η κρίση που φέρνει αυτή η νέα πραγματικότητα είναι πρωτίστως κρίση ανθρωπιάς. Ας στραφούμε σήμερα προς τα μέσα. Ας συνεχίσουμε σήμερα να κρατάμε τα χέρια νοερά ενωμένα ο ένας με τον άλλον. Η “απομόνωση” δεν αξίζει να αντιμετωπίζεται με αρνητισμό και καταστροφολογία. Ας την κοιτάξουμε καλύτερα από την αντίθετη όψη του νομίσματος. Ας είναι αυτή η ώρα να κάνουμε τους διαλογισμούς που δεν προλάβαμε ενόσω τρέχαμε. Να μείνουμε στη σιωπή που πάντα ήταν εκεί και μας περίμενε για να μας μιλήσει και να μας δείξει τόσα. Να περπατήσουμε μόνοι στον καθαρό αέρα, στη φύση, μακριά από πολυκοσμίες, τρεχάματα και συνωστισμούς. Να διαβάσουμε τόση ποίηση που μας περιμένει να την ανακαλύψουμε. Να κάνουμε αυστηρά παρέα με αυτόν που παρόλο που κουβαλούσαμε πάντα μαζί, τον κρατούσαμε συνεχώς απασχολημένο μακριά μας.
Λύσεις και διέξοδοι υπάρχουν, αρκεί να ξεκινήσουμε σήμερα να σκεφτόμαστε και να ενεργούμε ανθρώπινα και συλλογικά. Στο μέτρο και τον βαθμό που μας αναλογεί. Αυτή η απομόνωση μπορεί να φέρει μια υπέροχη μόνωση εαυτού έτσι όπως δε φανταζόμασταν. Μια μόνωση που σίγουρα ο κάθε ένας μας χρειάζεται. Και που θα διώχνει αυτόν το ιό (συγχρόνως και με άλλους πολλούς) κάθε μέρα και πιο μακριά μας.
Μαζί με τόσα άλλα που κάνουν το είδος μας να δυστυχεί και να μένει μακριά από την ουσία του, αυτός ο άγνωστος μέχρι σήμερα ξένος θα έχει το κόστος που θα πληρώσει η προσωπική μας ανθρωπιά. Όσο αυτός ακόμη θα δρα εμείς επιβάλλεται να συνεχίσουμε να αντιδρούμε. Με αληθινή επίγνωση, σεβασμό προς κάθε παλμό που δικαιούται να συνεχίζει να κτυπά και αγάπη για τα όνειρα που ο κάθε ένας μας αξίζει να πραγματοποιήσει.
Ας είναι αυτή η φορά που η ανθρωπότητα θα διαψεύσει την αλήθεια πως δηλαδή οι πραγματικοί ψυχωτικοί είναι όλοι όσοι κυκλοφορούν ακόμα εκεί έξω. Ας ανασυνταχθούμε έτσι όπως οι περιστάσεις το επιβάλλουν κι ας συναισθανθούμε πόσο καθοριστική είναι η δική μας συμπεριφορά. Ως προς κάποιους ευάλωτους που απλά ελπίζουν να μην τους χτυπήσει αυτός ο ξένος αλλά και ως προς την ανθρωπότητα στο σύνολό της, η οποία αξίζει να βγει όσο το λιγότερο «λαβωμένη» στο τελικό μέτρημα με τον νέο κορονοϊό.
Και λίγη ποίηση για συντροφιά:
«να ελπίζεις – να ελπίζεις πάντα – πως ανάμεσα εις τους
ανθρώπους
– που τους ρημάζει η τρομερή «ευκολία» –
θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους»
( από το ποίημα “Σονέττο Μάλλον Απαισιόδοξο” του Νίκου Εγγονόπουλου )
Από τα Αποτυπώματα από καρδιάς