Στὸν Μηνὰ Βλάχο
Κάνει καλὴ μοναξιὰ
ἀπόψε,
δὲν αἰτοῦμαι τίποτα
δὲ γράφω κὶχ
μὴν ἔρθει ἡ λογικὴ
καὶ μὲ ταράξει –
δὲν ἔχω ἀνάγκη
τὰ πουρμπουάρ της
ξέρω πλέον πῶς
τσιμπάει τὰ ζάρια ὁ Θεός.
Ἕνα σμῆνος ἀπὸ μηχανάκια
κοιμᾶται
στὸ κέντρο.
Μὲ τὸ φεγγάρι κάνουμε
τὴ νυχτερινὴ βάρδια –
μοιραζόμαστε τὴν ἀυπνία του
στὰ δύο.
Συνεννοούμαι πλήρως
μὲ τὸν εὐτράπελο Βὰν Γκόγκ.
Νοιώθω σὰν Θιβετιανὸς διαλογισμός.
Βλέπω τὴν κούνια
καὶ χάνω τὴν παιδικὴ χαρά.
Ὁ χειρότερος ποιητής
ποὺ γνώρισα
ἡ εὐφυΐα