July 22, 2020

“Όλα έχουν αυτές τις ανήθικες, απελπιστικές όμοιες λήξεις…” της Γωγώς Λιανού

By In ΝΕΕΣ ΦΩΝΕΣ

ΑΤΙΤΛΟ

 

Γύρισα σπίτι ξανά.
Με τα ίδια γιατί ξανά.
Πως ίσως, μια από εκείνες τις μέρες,
χαθώ ξανά.
Σε μαξιλάρια με υγρά σώματος
-κάθε λογής-.
Ζουν άνθρωποι στις άκρες των δακτύλων μου.
Ό,τι έκλεψα από δαύτους, ζει στα χέρια μου.
Και τιμώ τα χέρια μου που ήταν ικανά γι’ αυτό.
Κι εγώ, ίσως πιο ανίκανη απ’ όσο νόμιζα.
Πιο μικρή απ’ όσο είχα το δικαίωμα να είμαι.
Πιο ρομαντική απ’ όσο μου επέτρεψες να είμαι.
Κι ίσως πιο απότομη απ’ όσο είχα τις δυνατότητες να είμαι.
Μα κουράστηκα να μαζεύω τραπέζια στη βροχή.
Να με κοιτούν περίεργα,
Να μου μιλούν σα να ‘μαι απ’ το τίποτα φτιαγμένη.
Δε σ’ ερωτεύτηκα ποτέ.
Ήσουν από εκείνους όμως, που θα μπορούσα να ερωτευτώ.
Μα δεν πρόλαβα.
Κι αυτό κάνει τον πόνο πιο δυνατό.
Αυτές οι ιδέες λειτουργούν σαν οξύ στο δέρμα μου.
Εξ ου και οι πληγές.
Που πάντα σου έκαναν εντύπωση.
Μη φρικάρεις ρε.
Μην πέφτεις ρε.
Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη.
Μη παραιτείσαι.
Και τίποτα αν δεν έχουμε, έχεις εσύ εμένα.
Αρκεί και για τους δυο μας.
Βγαίνεις στα γραπτά μου ξανά, κι εγώ μιλώ σε φαντάσματα.
Έτσι λεν οι φίλοι.
Εγώ λέω, πως τα φαντάσματα είναι αυτά που δημιουργούν την πραγματικότητά μας.
Κι εσύ η δική μου γαμημένη πραγματικότητα.
Που με κάνει να κινούμαι αντί -ψυχωτικά.
Αντί-ερωτικά.
Με λένε αντί- αγάπη.
Ζω αντί-κανονικά.
Άσε με να γράψω κάτι που να μη μιλάει για ‘σένα.
Γύρισα σπίτι ξανά.
Με τα ίδια γιατί ξανά.
Και μ’ ένα συμπέρασμα.
Όλα.
Όλα έχουν αυτές τις ανήθικες, απελπιστικές όμοιες λήξεις

 

(Από την ποιητική συλλογή ΟΜΟΙΕΣ ΛΗΞΕΙΣ της Γωγώς Λιανού, 2019)

Leave a Comment