Σε σένα Άνθρωπε. Σε σένα και σε μένα απευθύνομαι: «Ένιωσες, αλήθεια, «ευχαριστώ», για ό,τι καθημερινά σου δίδεται σ’ αυτό το επί γης ταξίδι;»
«Ευχαριστώ». Που αναπνέεις. Που έχεις να τρως. Που μπορείς και τρως. Που έχεις πόδια. Που μπορείς και περπατάς. Που σου’ μάθαν οι δάσκαλοι να διαβάζεις. Που σου’ μαθε έστω και ένας, τι πα να πει ζεστή αγκαλιά.
«Ευχαριστώ». Που είδες ένα παιδί να ελπίζει. Που είδες ένα συνάνθρωπο σου να βοηθά έναν άλλο. Που είδες λίγους να πιστεύουν, όταν οι πολλοί έχουν ήδη απελπιστεί.
«Ευχαριστώ». Που σου’ μαθε η γιαγιά σου το πρώτο σου τραγούδι. Που σε πρόσεχε ο παππούς, όταν είχες για πρώτη φορά πυρετό. Που σου σκούπισε τα δάκρυα ο πατέρας, όταν έτρεχες και χτύπησες, μικρός.
«Ευχαριστώ». Που μαύρισαν τα γόνατά σου, από τα παιχνίδια στις αλάνες. Που έμαθες κάθε στενό της παιδικής σου γειτονιάς. Που είχες γειτονιά. Που είχες γείτονες. Που έχεις σπίτι.
«Ευχαριστώ». Που μύρισες τη βροχή. Που άκουσες την καταιγίδα. Που είδες τον ήλιο. Και που γνωρίστηκες με το βασίλεμα του.
«Ευχαριστώ». Που διάβασες ένα ωραίο ποίημα. Που ήπιες έναν ζεστό καφέ.
«Ευχαριστώ». Που χαμογελάς. Που χαμογελούν οι αγαπημένοι σου. Που έκλαψες μαζί τους. Που χόρεψες μαζί τους. Που ταξίδεψες μαζί τους. Που ονειρεύεσαι μαζί τους.
«Ευχαριστώ». Που κατάλαβες πως κανένα πρόβλημα, δεν είναι πρόβλημα, αλλά δοκιμασία. Που ενώ νόμισες πως είδες το χείλος του γκρεμού, τελικά τα κατάφερες και πέρασες από πάνω του. Που ενώ ένιωσες να απελπίζεσαι, είδες πως κι αυτή τη φορά άντεξες να αντέξεις.
«Ευχαριστώ». Που είδες λίγο πιο καθαρά το μέσα σου. Και που συνεχίζεις να το βλέπεις.
«Ευχαριστώ». Που αγάπησες. Που αγαπήθηκες. Που έπεσες. Που σηκώθηκες. Που φοβήθηκες. Που τόλμησες. Που έζησες. Που ταξίδεψες. Και που ακόμη ταξιδεύεις…
«Ευχαριστώ». Για όσα χτύπησαν την πόρτα σου. Για ό,τι ήρθε. Για ό,τι θα έρθει.
«Ευχαριστώ». Για όσα είχες. Για όσα έχεις.
Γι’ αυτό σου και μου λέω, Άνθρωπε. Να νιώθεις “ευχαριστώ”. Όχι να λες, να νιώθεις.
Πρώτη δημοσίευση στην Εναλλακτική Δράση