Κάθε φορά που κάποιος αυτοκτονεί
λυπάται και κλαίει ο Χάρος.
Φοβάται και σέβεται
τους αυτόχειρες, αλήθεια.
Αχρείαστη μοιάζει ξαφνικά
μπροστά τους η δουλειά του.
Τους παραδίδει στις πύλες της κολάσεως
όπου αιώνια είναι προορισμένοι να στέκονται
σαν προτομές νεκρών ηρώων.
Για να τους βλέπουν οι υπόλοιποι θνητοί
που ο Χάρος νίκησε,
και να σκύβουν το κεφάλι.
(από τη συλλογή “Ανησυχία”, Εκδ. Πηγή, 2017)
Eξαιρετικό..από που αντλήσατε την έμπνευσή σας για το εν λόγω ποίημα αγαπητέ Άγγελε; Φαίνεται βαθιά στοχαστικό και ανατρεπτικό.
Τα θερμά συγχαρητήριά μου
Ε.Παπαιωάννου