Σώπασαν μέσα του πια οι κραυγές του σπαραγμού
κι οι τελευταίες εστίες αντιστάσεως.
Δεν υπάρχει πλέον, δεν επαναστατεί,
τα ρούχα του δε σκίζει, ουδέ χτυπιέται,
τις νύχτες δεν ουρλιάζει απελπισμένα.
Ακόμα και σ’ Αυτόν, όπου συχνά στο παρελθόν,
σαν τελευταία ελπίδα, είχε προσφύγει,
δεν έχει πια καμιάν εμπιστοσύνη-
άλλωστε ειχε κωφεύσει συστηματικά.
Φρόντισε, βέβαια, η ζωή στο μεταξύ και με σοφές
δόσεις, του στράγγιξε μεθοδικά όλο το αίμα,
τον έπεισε τελειωτικά.
Ένας παραιτημένος τώρα, ένας σιωπηλός,
δίχως σκληρές γραμμές, δίχως χαρακτηριστικά,
με μια αδιόρατη, πικρή γραμμή, μόνο στα χείλη,
αδιάφορος, γαλήνιος κι ευτυχισμένος.
(Ανέστης Ευαγγέλου, Τα ποιήματα (1956-1993), Εκδόσεις καπάνι, Θεσσαλονίκη 2007)