Στον παιδονευρολόγο
Τον κοιτούσα καθώς περιέγραφε
σύνδρομα και επιληψίες,
φάρμακα και θεραπείες.
Ήθελα να του πω
πως προτιμούσα να μην ήμουν εκεί,
πως προτιμούσα να μην έπρεπε να ήμουν εκεί,
πως προτιμούσα να συνέβαινε αυτό
σε άλλου το παιδί.
Ήθελα να του πω
τόπους που θα πήγαινα μα δε θα πάω,
αυτά που θα έβλεπα μα δε θα δω,
τι μπορούσα να γίνω,
μα δε θα γίνω ποτέ.
Ήθελα να του πω.
Μα δεν του είπα.
Τον πλήρωσα κι έφυγα.
———————–
Στη μάνα μου
Δεν ξέρω τι είναι πιο σπουδαίο.
Πως είσαι δίπλα μου
και μου κρατάς το χέρι
κι ας είμαι πια σαράντα;
Ή πως θα περπατώ μόνος μου,
με σταθερό δικό μου βήμα,
όταν άθελά σου πια…
θα μου αφήσεις το χέρι;
———————–
Δολοφόνος
Κάποιος μου είπε,
«Μη συνεχίζεις,
σκότωσες με τα ποιήματά σου την ελληνική γλώσσα».
«Εκ προμελέτης σίγουρα δεν ήταν,
ούτε εξ αμελείας», του είπα.
«Μάλλον εν βρασμώ ψυχής, θα ήταν».
Δολοφόνος [2]
«Με τα ποιήματά σου σκοτώνεις την ελληνική γλώσσα.
Όμως εσύ, εκεί, συνεχίζεις και γράφεις».
«Τελικά, ίσως είμαι κατά συρροήν».
———————–
Τα μάτια
Ευτυχώς που τα μάτια δεν είναι ο καθρέφτης της ψυχής.
Θα ήταν γι’ αυτά, μεγάλη ευθύνη.
Τα μάτια [2]
Ευτυχώς που τα μάτια δεν είναι ο καθρέφτης της ψυχής.
Θα φοβίζαμε ο ένας τον άλλο, με το βλέμμα μας.
Τα μάτια [3]
Όταν βουρκώνουν,
είναι στο καλύτερό τους.
———————–
Η δημιουργία
Τείνω να πιστεύω στη θεωρία
της μεγάλης έκρηξης.
Αν και η θεωρία του Θεού,
που τάχα έπλασε τον κόσμο,
μας χάρισε τουλάχιστον,
τη ζωγραφιά του Μικελάντζελο.
———————–
Κατάθλιψη
Μα αφού, γιατρέ, σου το ‘πε,
νιώθει ένα βαθύ κενό μες στην ψυχή.
Πώς και του ’δωσες για γιατρειά μονάχα ένα χάπι;
Αυτό δε φτάνει να γεμίσει το κενό μες στο στομάχι.
Πόσο μάλλον να γεμίσει το κενό μέσ’ την ψυχή.
———————–
Θλιβερή αλήθεια
Καλύτερη η σιγουριά κι η γαλήνη του πιστού,
απ’ το κενό της μοναξιάς του άθεου.
Κι ας ξέρει ο άθεος πως είναι αυτός ο ειλικρινής,
πως δυστυχώς αυτός αναγνωρίζει την αλήθεια,
πως προτίμησε τη μοναξιά στις δυσκολίες,
παρά τη νάρκωση και την παραδοχή,
σε μια καλά οργανωμένη, ομαδική παραίσθηση.
———————–
Προς το Θεό [κοιτώντας ψηλά]
Άντε, Θεέ μου, να μιλήσει ο γιος μου,
έστω μία λέξη,
κλείνει αύριο, πέντε χρονών.
Προς τον τοίχο [κοιτώντας ευθεία]
Άντε, Θεέ μου, να μιλήσει ο γιος μου,
έστω μία λέξη,
κλείνει αύριο, έξι χρονών.
Προς το πάτωμα [κοιτώντας χάμω]
Άντε να μιλήσει ο γιος μου,
έστω μία λέξη,
κλείνει αύριο, επτά χρονών.
*Ο Στέφανος Παντελίδης γεννήθηκε το 1973 και ζει στην Κύπρο. Όλα τα πιο πάνω ποιήματα ανήκουν στην 1η του ποιητική συλλογή με τίτλο “Εκτός Νόρμας” (2014, bookworm publication). Έχει εκδώσει την 2η ποιητική του συλλογή με τίτλο “Πάω γυρεύοντας [κατά τον δαίμονα εαυτού]” (2016, Vakxikon.gr).