October 29, 2017

ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Ένα από ψυχής αφιέρωμα

By In ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ, ΕΓΡΑΨΑΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Πολλοί, σίγουρα, θα το’ χουν νιώσει αυτό που έπαθα κι εγώ. Είτε τον γνώρισαν προσωπικά, είτε μόνον από “μακρυά”. Ή από ψηλά, καλύτερα. Εκείνη τη γνήσια του αυθεντικότητα. Την απλότητα που μετατρεπόταν σε μεγαλείο. Τη σιωπηλή παρατηρητικότα. Τα λίγα, χαμηλόφωνα, λόγια και καλά. Την τόσο επιτυχημένη προσωποποίηση, του τι σημαίνει πραγματικός άντρας. Την απόλυτα επιτυχημένη περίπτωση, του τι εστί πελώριος άνθρωπος, μες την τόση λιτότητα του φέρεσθαι του, την τόση ηρεμία της φυσιογνωμίας του, την τέτοια ψυχή της φωνής του. 

dimitris mitropanos apotipomata

Είδα, άκουσα και διάβασα άπειρα γι’ αυτή την περίπτωση. Έκλαψα, όσο για ελάχιστες. Θαύμασα, όσο πολύ μετρημένες. Εμπνεύστηκα και εμπνέομαι, όσο σχεδόν από καμία.

Πριν 3 χρόνια, μπήκα μια μέρα σπίτι και βρήκα ένα βιβλίο με τίτλο “ΔΗΜΗΤΡΗ”, απάνω στο έπιπλο της κουζίνας. Ήρθε από Αθήνα, από ένα υπερβολικά αγαπημένο πρόσωπο.

Ψες, το ξαναάνοιξα. Το διάβασα και πάλι όλο. Το λατρεύω αυτό το βιβλίο, γιατί είναι ένας καθαρά ανθρώπινος διάλογος, ανάμεσα σε άτομα που αγάπησαν και έζησαν τον Δημήτρη Μητροπάνο.

Νιώθω κάθε φορά την ίδια ωραία αναστάτωση, όταν το τελειώνω. Μόνο που αυτή τη φορά, είπα πως θα ταν καλό να μοιραστώ, εδώ στα Αποτυπώματα, 4-5 κουβέντες από αυτόν το διάλογο, που κέντρισαν την ψυχή.

Και κάτι από μένα: “Αλίμονο, όντως, Δημήτρη. Αλίμονο, σ’ αυτούς που δεν αγάπησαν. Που δε δακρύσανε. Ζωή, την ομορφιά σου, δε γνωρίσανε…”

dimitris mitropanos apotipomata 2

 

  • “Είχε βάλει τα κλειδιά του αυτοκινήτου σε αυτό το μπρελόκ. Ένα μπρελόκ που έγραφε με γαλάζιες πέτρες ΜΠΑΜΠΑΣ. Του το είχα πάρει από την Ελάτη. Και έχει και ένα ελάφι του οποίου είχαν ξεκολλήσει τα κέρατα. Αργότερα πρόσθεσε και έναν Scooby-Doo. Γελοίο. Όταν οδηγούσε άκουγες ένα ντρίγκι ντρίγκι καθώς χτύπαγε το ένα γελοίο κρεμαστό πάνω στο άλλο γελοίο κρεμαστό”.
  • “Μια περίοδο δουλεύαμε μαζί στη Θεσσαλονίκη. Ερχόταν ένα αγόρι ανάπηρος στο μαγαζί και ο Δημήτρης είχε στεναχωρηθεί πολύ με την κατάσταση του παιδιού και του είχε προτείνει να του πληρώσει τα εξοδά να έρθει στην Αθήνα να κάνει εγχείρηση και φυσιοθεραπείες σε ένα γνωστό του γιατρό. Το είχε λυπηθεί πολύ αυτό το αγόρι. Του είχε πει μάλιστα να περνάει όποτε θέλει από το μαγαζί να του δίνει χαρτζιλικάκι. Ένα βράδυ που τελειώσαμε από το μαγαζί πήγα με το Δημήτρη σε ένα σκυλάδικο. Με το που μπήκαμε μέσα τον κοιτάζω και του λέω: Δημήτρη, κοιτά μπροστά ποιος χορεύει. Το καμάρι μας. Χόρευε το ανάπηρο και μάλιστα μια ζεϊμπεκιά πολύ δυνατή. Ο Δημήτρης δεν μίλησε και κάτσαμε σε μια άκρη. Αυτός μας είδε και έφυγε. Την επόμενη μέρα με φώναξε και μου είπε: Στην αρχή όταν τον είδα νευρίασα αλλά μετά το σκέφτηκα καλύτερα και ηρέμησα. Καλύτερα που είναι καλά, γιατί στεναχωριόμουνα που κούτσαινε. Αυτό μου είπε, ούτε φώναξε ούτε εκνευρίστηκε ούτε τίποτα. Τέτοιος ήτανε. Άντρακλας ήτανε”.

dimitris mitropanos apotipomata 5

  • “Μια μέρα στον Μαραθώνα έφτιαξε ένα καφέ γι’ αυτόν και ένα ούζο για μένα και έκοψε και μια ντομάτα και τυρί για να φάω. Τα ετοίμασε μόνος του. Η Βένια έλειπε. Η Αναστασία και η Μυρσίνη τρώγανε μεσημεριανό κι εμείς καθόμασταν οι δυο μας στο μεγάλο τραπέζι δίπλα. Κάποια στιγμή τον είδα που είχε καρφώσει το βλέμμα του πάνω στα κορίτσια και είχε μείνει ακίνητος. Του κλώτσησα το πόδι κάτω από το τραπέζι και τον ρώτησα τι έγινε. Γύρισε και μου είπε: Πεθαίνω για αυτές τις δύο. Και γύρισε και τις ξανακοίταξε”.

dimitris mitropanos apotipomata 6

  • “Και οι τέσσερις κοιμόμασταν στο κρεβάτι μέχρι που δεν χωράγαμε πια όταν μεγάλωσαν τα παιδιά. Όταν ήταν μικρές κοιμόντουσαν στην άκρη και πήγαινα εγώ δίπλα στον Δημήτρη για να τον προστατέψω κάπως από τις κλωτσιές των κοριτσιών, γιατί έπρεπε να κοιμηθεί. Αν γινόταν με κάποιο τρόπο να τον ξαναδώ τώρα, θα του έλεγα τι έχει συμβεί όλον αυτόν τον καιρό που λείπει. Θα του έλεγα ότι θα πάει η Μυρσίνη στα Γιάννενα να μείνει, ότι η Αναστασία μπήκε στο Τέχνης, ότι μετακομίσαμε από το Ψυχικό, τέτοια πράγματα. Όχι φιλοσοφίες και θεωρίες και αλήθειες βαριές. Σαν να είχε φύγει για Σαββατοκύριακο και να μιλάμε την Δευτέρα το πρωί για όσα έγιναν όσο δεν ήταν εδώ. Τέτοια πράγματα. Αλλά και άμα δεν γίνεται να τον ξαναδώ, όπως και τότε ήξερα -είχα μάθει να ξέρω- πότε ήταν χαρούμενος και πότε στεναχωρημένος, έτσι και τώρα που μιλάμε ξέρω τι νιώθει. Και τώρα νομίζω είναι χαρούμενος και ξέρει όλα αυτά που κάνουν οι μικρές και είναι ευδιάθετος. Είμαι σίγουρη γι’ αυτό”.

dimitris mitropanos apotipomata 4

  • “Υπάρχει μια ιστορία που μου έχει πει ένας φίλος μου που έχει μεγαλώσει σε ένα χωριό έξω από τις Σέρρες. Ήτανε ένα αγόρι, λέει η ιστορία, κάπως νόστιμο που γούσταρε μια κοπέλα από το χωριό. Αυτός ήταν κάπως κλειστός και ντροπαλός και δεν μπορούσε να πάει να την πιάσει και να της πει πόσο την αγαπάει. Το έλεγε μόνο όταν έπινε στους φίλους του και εκείνοι του λέγανε ότι πρέπει να της το πει και ότι δεν έχει τίποτα να χάσει. Μια μέρα λοιπόν, μια Κυριακή ας πούμε, έβαλε το καθαρό το πουκάμισο, το καλό το παντελόνι, ανέβηκε στο άλογο του και πήγε να την βρει. Την πέτυχε στο χωράφι, την πλησίασε και όταν έφτασε δίπλα της την κοίταξε και της είπε: “γαμώ το κέρατο σου γαμώ”, και έφυγε. Μετά την παντρεύτηκε, γιατί κατακαύλωσε η κοπέλα. Ε, πολλές φορές σκέφτομαι, ότι αυτός ο ήρωας αυτής της ιστορίας θα μπορούσε να είναι ο Μήτσος”.

 

 

* Όλο το φωτογραφικό υλικό και οι 5 δηλώσεις, πάρθηκαν από το βιβλίο “ΔΗΜΗΤΡΗ, Δημήτρης Μητροπάνος 2014, Εκδόσεις ΜΝΡ”.

Leave a Comment