Και εσύ σαν πληγή φαρμακωμένη
στους αρχαίους βράχους κρύφτηκες.
Αμέτοχη του πάθους
που πλάστηκε από παλιά
και διάλεξε μεριά
(για προσμονή).
Ιδιαίτερα εκείνες τις στιγμές
που η μορφή σου
ξεπρόβαλε
απ’ τους υάκινθους,
τυλιγμένη στη δροσιά
και σκέπασε τις λέξεις.
Μην με αδικείς Αγαπημένη,
τα βήματά μου
οι ασπάλαθοι τα δέσανε (μυστικά)
για να μη σε φοβίσουν.
Τότε που ταξίδεψες
(ελεύθερη)
στην καρδιά μιας μαρμαρυγής
και τα δάκρυά σου
στόλισαν τις μέδουσες
στις άκρες της νύχτας.
Μα σαν ανταποδοτική μισθοφορία
ξαγρύπνησαν οι κηλίδες
του ήλιου,
ατενίζοντας τις ψυχές μας
που θήλαζαν
από αντίθετες μνήμες.
Και στον άνεμο έσταξαν
αληθινά φιλιά,
Αποτυπώματα Αγάπης.
Μέσα κι έξω
απ’ τον κόσμο,
(τον παλιό και τον νέο).