Ὑπό σκιά
Εἶναι κάποιοι/ μέ σκοτεινή τή μοῖρα/ στή ζωή τους.
Μιά σκιά/ τούς συνοδεύει,/ καί τή νύχτα,/ καί μέ συννεφιά,/ κι ὅταν
φῶς παντοῦ…/ Ὄχι ἀπό δῶ,/ οὔτε ἀπ’ τόν ἥλιο/ – ξένη.
Τέμνει λοξά τό δρόμο τους· / βαρύτατη,/ ὁλοσκότεινη, / ἀκαθόριστη/
ἐκτείνεται. Καί τούς ἀναγκάζει/ νά βαδίζουν πάντα/ μές στό χῶρο της…
Δέν εἶναι φῶς/ πού νά τή σβήση· / στό σύνορό της,/ τό ἀνένδοτο,/
σπάζουν τά φῶτα/ ὅλων των προβολέων…
Τό ξέρουν· / καί/ ὅπου οἱ ἄλλοι/ ἐλπίζουν,/ ἐκεῖνοι αἰσθάνονται/ γυρμένη
πάνω τους/ τή σταθερή σκιά…
Δέν κινοῦν πιά νά φύγουν/ – ξέρουν:/ θά κινηθῆ/ κι αὐτή μαζί τους…
Σιγά-σιγά/ τήν ἐκτιμοῦν…/ Ἄλλωστε βλέπουν/σκυμμένη πάνω τους/
νά βαραίνη, / κρίσιμη κι ἀποφασιστική,/ ὅταν τό Ναί καί τ’ Ὄχι/ κρεμιοῦνται/
σέ μιά τρίχα/ κι αὐτή τήν κόβει/ μονομιᾶς,/ πιστά πάλι ἀκολουθῶντας
τους/ στά ἐρέβη τά χαοτικά/ πού τούς εὐθύνει…
Σιγά-σιγά/ καί τήν ἀγαποῦν…/ Καί πιά δέν κατέχουν/ – κι οὔτε πού
τούς μέλει – / ποιός ποιόν/ ἀκολουθεῖ… Μόν’ συλλογίζουνται, / τί θά
γινόντουσαν/ ἄν τήν ἐχάνανε / πρί’ νά χαθοῦν!..
(Ρένος Ἀποστολίδης, «Ποιητικά γράμματα», 1949)
Πηγή: Ὁ ἀναρχικός στοχασμός στήν ποίηση, μέρος δεύτερο, από το ιστολόγιο ποίησης και λογοτεχνίας Μάνος Τασάκος