I’m sick of not having the courage to be
an absolute nobody.
– J. D. Salinger
Στο ερεθισμένο πεζοδρόμιο ένας σεμνοβάτης ρυμουλκεί την ταπεινότητά του. Καμιά ακροβασία. Ένας αναμενόμενος άνθρωπος. Μετά τα χρώματα το κέντρο έχει όρθιο πονοκέφαλο. Μια σκαλωσιά με οστεοπόρωση με καλησπερίζει – δρόμοι που άφησα πίσω επιστρέφουν ίδιοι κι απαράδεκτοι, τελειώνουν μέσα στο σώμα. Απ’ τη σκέψη μου βγαίνουν συνέχεια νεογέννητα κουνέλια. Πηδάνε και μασουλάνε την ώρα. Στην επόμενη γωνιά θ΄αρχίσει πάλι ένα παραμύθι: η γριά με τα γαλάζια μάτια θα μου πουλήσει πάλι υπομονή. Εσύ μου το έλεγες, στην πλατεία αγωνίας, δε γίνεται να κουμαντάρεις τα ξερόμυαλα δευτερόλεπτα.
———————————-
Μια ομίχλη από νεκρά δάκρυα τον δυσκόλευε να δει. Με το αλεξίπτωτο δωματίου προσγειώθηκε μέσα στις λέξεις. Έκρυψε όλα τα ήδη στο υπόγειο του λεξικού του, μισοπνιγμένος από το αμνιακό υγρό.
———————————-
Ένα μουτζουρωμένο πρωινό έπεσε από το μέτωπο του θεού άλλο ένα ελάττωμα. Μετά από μια σκοτεινή σιωπή είχαν μολυνθεί όλοι οι άνθρωποι. Λίγοι ξεπεσμένοι άγγελοι τη γλύτωσαν. Κρυμμένοι στα χαρακώματα της τρέλας.
———————————-
Νομίζετε πως είναι στο μυαλό
δεν είναι
ποίηση θα γραφότανε
ακόμα κι αν δεν είχαμε κεφάλι.