Φαντάσου πράξεις,
αποσπασματικά να επανέρχονται στα όνειρα,
και να πονάμε την αυγή στην θυσία μας
για έρωτα, συνεννόηση, χαμόγελα.
Να μη χρειαστεί άλλο να σπάσουμε περισσότερο.
Η σημασία του αμέτρητου,
οι ίδιες πικρές μέρες στο βαγόνι μας
από καιρό εκτός τροχιάς,
παρασυρόμενοι να μη ξεχνάμε με ευκολία
τυχαίες χαρές, τυχαία πρόσωπα, τυχαία όλα.
Και μόνο το σκοτάδι στην ώρα του,
τακτικό, φορτωμένο τη λύπη μας
να μας χαράζει με τα νύχια του το σώμα,
μουδιασμένα απο πόνο συναισθήματα,
και το πρωί να μας χαρίζει στο κενό.
Να μην ανοίγουμε τα μάτια μας.
Να μην έχουμε όνομα.
Να μην γίνουμε νεκροί .
Μόνο να είμαστε αδύναμοι,
σαν υποσχέσεις που ξοδεύονται απλόχερα,
έτσι που να νιώθουμε όλοι ένα.
Εκεί που ελπίζουμε.
Εκεί που περπατάτε μοναχοί.
Στο χρόνο που κατρακυλάει απότομα.
Στα ανομοιόμορφα απλωμένα άκρα του ζητιάνου
που έμαθαν να ζυγίζουν την μετάνοια
και να σας βγάζουν ελλιπείς στην ανθρωπιά.
Όμως τόσο περίεργοι εμέις.
Τόσο μικροί, μόνοι και τόσο ανόητοι.
Με άλλες πρόσευχές κεντημένες στο νου,
για καταθλιπτικούς θεούς και αγίους που κλαίνε.
Στραγγισμένα όλα τα άστρα από φως,
ώστε να μη μας βλέπετε
που εγκαταλείπουμε,
που χαρίζουμε όλα τα κομμάτια μας
σε βυθούς ποτηριών αλλοπρόσαλλους,
που πεθαίνουμε.
Τραγική απεικόνιση στο φόντο
το κόκκινο στα χειλή,
οι αιχμές των ονείρων στις φλέβες,
πληγές,
ό,τι αναζήτησε το σώμα
ο,τι απέμεινε.
Μ.Βάκρινος 8/2/2017